ديوان انوري

شکر اين در جهان که يارد کرد
آنکه توفيق راهبر دارد

کاب در جوي تست و چرخ چو پل
دشمنان را لگد سپر دارد

که در آن سايه کنون مادر شاخ
همه بي خار همي زايد ورد

من محنت زده در ششدر عجز
بي برون شو شده چون مهره نرد

تا يکي روز که در بردن جان
تن بي زور مرا مي آزرد

پس از اين در کنف خدمت تو
زندگاني بدو جان خواهد کرد

در جهان داري و ملکت بخشي
چو سکندر همه آفاق بگرد

آسمان چون لاجوردت حل شده
در سرشک از غبن سنگ لاجورد

جنتي در خاصيت زان چون ملک
وحش و طيرت فارغند از خواب و خورد

بلبلت را نيست استعداد نطق
ورنه دايم باشدي در ورد ورد

گفته رايش در شب معراج جاه
آفتاب و ماه را کز راه برد

دست رادش کرده در اطلاق رزق
ممتلي مر آز را از پيش خورد

بوده در نرد فرح نقشش به کام
تا فرح تاريخ اين نقشست و نرد

وز خطبه چو تحميد او برآيد
دين در طرب افتخار باشد

ليکن چو به بازار چرخش آري
در ديده خورشيد خوار باشد

چون رايت منصور تو بجنبد
بس فتنه که در کارزار باشد

در دست تو گويي که خنجر تو
دردست علي ذوالفقار باشد

آن صاحب عادل که کار عدلش
در دولت و دين گير و دار باشد

آن صدر که در بارگاه جاهش
تقدير ز حجاب بار باشد

در حال برو رکنها بجنبد
گر چون که قافش وقار باشد

داني چه سخن در عراق مشنو
کان چشمه ازين مرغزار باشد

صدرا به جهان در دفين طبعم
کانرا نه همانا يسار باشد

در دولت تو همچو دولت تو
هرسال جوانتر ز پار باشد

در مدح وزيري که جان آصف
از غيرت او دلفکار باشد

تا زير سپهر کبود کسوت
نيکي و بدي در شمار باشد