ديوان صائب

از نزول درد و غم اظهار دلگيري خطاست
حيف باشد در به روي ميهمان بندد کسي

چون قفس در هر رگم چاکي سراسر مي رود
دست عشق لاابالي را چسان بندد کسي؟

راه امن بيخودي را کاروان در کار نيست
دل چرا صائب به اين افسردگان بندد کسي؟

مطلب کونين در آغوش ترک مدعاست
برنيايد مطلبش تا مدعا دارد کسي

استخوانم توتيا شد از گراني هاي جان
اين زره را چند در زير قبا دارد کسي؟

خار صحراي ملامت خواب مخمل مي شود
آتش شوقي اگر در زير پا دارد کسي

شد حصاري شمع در فانوس از پروانه ها
بد گمان با پاکدامانان چرا باشد کسي؟

با وجود عشق، عاقل بودن از ديوانگي است
شهر تا باشد چرا در روستا باشد کسي؟

خنده کردن، رخنه در قصر حيات افکندن است
خانه دربسته باشد تا غمين باشد کسي

اضطراب دل مرا سر در بيابان مي دهد
محرميت گر دهد جايم به پهلوي کسي

آسمان تا بود، در ناسازگاري طاق بود
راست نامد اين کمان هرگز به بازوي کسي

از شکايت گرچه صد طومار در دل داشتم
شست از لوح دلم آيينه روي کسي

سنگ را در جذبه از دست فلاخن مي کشي
جامه خاکستري از دوش گلخن مي کشي

لب گشودم، غوطه در اشک پشيماني زدم
گلبن من تا قيامت غنچه بودي کاشکي

خاک ما در گوشه ميخانه بودي کاشکي
حشر ما با شيشه و پيمانه بودي کاشکي

در غم روي زمين افکند معموري مرا
سيل دايم فرش اين ويرانه بودي کاشکي

در حريم زلف، بي مانع سراسر مي رود
دست ما را اعتبار شانه بودي کاشکي

حسن را دارالاماني نيست چون آغوش عشق
شمع در زير پر پروانه بودي کاشکي

آشنايي در محبت پرده بيگانگي است
با من آن ناآشنا بيگانه بودي کاشکي

در قناعت مي شود هر ناگواري خوشگوار
خاک پيش مور قانع با شکر باشد يکي

صحبت روشن ضميران زنگ از دل مي برد
آب در گوهر نگردد سبز از استادگي

شهره مي سازد سخن را در جهان استادگي
مي کند اين آب روشن را روان استادگي

زندگي با تازه رويان عمر مي سازد دراز
سرو را دارد جوان در بوستان استادگي

از اقامت سبز شد در جوي خضر آب حيات
مي شود زنگار بر آب روان استادگي

پاي در دامن کشيدن نيست بر پيران گران
بار باشد بر دل سرو جوان استادگي

کعبه را چون محمل ليلي به راه انداختم
شوق من نگذاشت در سنگ نشان استادگي

لازم پيري است صائب برگريزان حواس
در فتادن چون کند برگ خزان استادگي؟

رفت در بيهوده گردي عمر ما چون گردباد
ما سبک مغزان کجاييم و کجا افتادگي

دانه را سرسبز سازد، قطره را گوهر کند
در جهان خاک باشد کيميا افتادگي

داد شبنم را درين بستانسرا چون مردمک
در حريم ديده خورشيد جاافتادگي

پا به دامن کش در ايام کهنسالي که هست
بي نياز از منت خشک عصا افتادگي

بيد مجنون در تمام عمر سر بالا نکرد
حاصل بي حاصلي نبود به جز شرمندگي

از طريق کسب نتوان در نظرها شد عزيز
گوهر از صلب صدف مي آورد ار زندگي

از وجود ما گل آلودست اين آب زلال
ورنه دردي نيست در جام شراب زندگي

جلوه صبح نشاطش خنده واري بيش نيست
دل منه بر باده پا در رکاب زندگي

عمر جاويدان اگر دل را نمي سازد سياه
در سياهي از چه پنهان است آب زندگي؟

هر چه باشد نيستي در پي ندارد بيم مرگ
بر نفس پيوسته لرزد کامياب زندگي

خاک صحراي عدم را مي شمارد توتيا
قطره زد هر کس دو روزي در رکاب زندگي

گر درين عالم نبودي موج اشک و مد آه
آيه رحمت نبودي در کتاب زندگي

در ته ابرست دايم آفتاب زندگي
بي سياهي نيست هرگز داغ آب زندگي

مي شود از تلخي تعبير، زهر ناگوار
در نظرها گر چه شيرين است خواب زندگي

تا نفس در سينه ها مشق سراسر مي کند
کاغذ با دست اوراق کتاب زندگي

نيست چنداني که سازد گرم چشم روزني
جلوه پا در رکاب آفتاب زندگي

بر سکندر شد گوارا تشنگي، تا خضر را
غوطه در زهر ندامت داد آب زندگي

چون حباب پوچ از پاس نفس غافل مشو
کز نسيمي رخنه افتد در حصار زندگي

چون نگردد سبز در ميدان جانبازان عشق؟
نيست خضر نيک پي گر شرمسار زندگي

دارد از هر موجه اي صائب درين وحشت سرا
نعل بي تابي در آتش جويبار زندگي

هر که در کار جهان سوزد دماغ زندگي
دود تلخي دارد از نور چراغ زندگي

گر به اين دستور گردد رعشه پيري زياد
نم نخواهد ماند صائب در اياغ زندگي

توتيا سازد به رغبت خاک صحراي عدم
هر که واکرده است چشمي در جهان زندگي