ديوان انوري

گلزار باغ چرخ که پژمردگيش نيست
در انتظار مجلس تو دسته دسته باد

گر نشو بيخ امن بود جز به باغ تو
از شاخهاش در تبر فتنه دسته باد

ور در شود بر وزن بدخواهت آفتاب
گرد کسوف گرد جمالش نشسته باد

فرمانده زمين و زمان مجد دين که مجد
با طينت مطهر او در خور اوفتاد

بر وسعت ممالک جاهش گواه شد
صيتي که در زمانه ز خشک و تر اوفتاد

در باختر سياست او چون کمان کشيد
تيرش سپر سپر شد ودر خاور اوفتاد

اي صاحبي که صورت جان عدوي ملک
از قهر تو در آينه خنجر اوفتاد

جايي که عرضه کرد جهان بر و داد ملک
افسار در مقابله افسر اوفتاد

در درج گوشها به نظاره عقود را
از لفظ تو نظر همه بر گوهر اوفتاد

از يک صرير کلک تو در نوبت نبرد
از صد هزار سر به فزع مغفر اوفتاد

پيغام تو به فکر درافکند اضطراب
از مرتضي نه زلزله در خيبر اوفتاد

از نسل آدم آنکه يقين بود مهر او
بر خدمت تو در شکم مادر اوفتاد

او را که شکرها ز شکرريز شعرهاست
زهري به دست واقعه در شکر اوفتاد

از حضرتي حشر به درش حاضر آمدند
ناديده مرگ در فزع محشر اوفتاد

با منکران عقل در اين خطه کار او
داند همي خداي که بس منکر اوفتاد

کافور در غذاش به افطار هر شبي
از جور اين دو سنگدل کافر اوفتاد

بادا هميشه طالب آزرم تو سپهر
گرچه ازو عدوي تو در آذر اوفتاد

در شجاعت به روز حرب و مصاف
آنکه شاگرد اوست هست استاد

تيغ در دست بيد مي چکند
وز چه معني زره شمر دارد

در چنين موسمي که باغ هنوز
کس نداند چه مدخر دارد

سعد اکبر که از سعادت عام
خويشتن در جهان سمر دارد

چشم بخت تو در جهان باني
سال و مه سرمه سهر دارد

روضه مجلس تو چيست بهشت
که فنا از برون در دارد

مرغ فکرت کجا رسد که هنوز
رشته در دست خواب و خور دارد

با خلاف تو دست کيست يکي
که نه يک پاي در سقر دارد