ديوان انوري

بازآمد آنکه دولت و دين در پناه اوست
دور سپهر بنده درگاه جاه اوست

مودود شه مؤيد دين پهلوان شرق
کامروز شرق و غرب جهان در پناه اوست

سير ستارگان فلک نيست در بروج
بر گوشهاي کنگره بارگاه اوست

اي بس هماي بخت که پرواز مي کند
در سايه اي که بر عقب نيکخواه اوست

لعل تو در خنده شد رشته پروين گسست
جزع تو سرمست گشت ساغر عبهر شکست

رهرو اميد را عشوه تو پي بريد
خانه انديشه را غمزه تو در شکست

تا عدد لشکرش در قلم آرد قضا
از ورق آسمان کاغذ و دفتر شکست

گرد سپاهش به روز شعله خورشيد کشت
عکس سنانش به شب لمعه در اختر شکست

اسب سکندر نبود رخشش چندانک رفت
در ظلمات مصاف گوهر احمر شکست

سده قدرت کجاست واي که سيمرغ وهم
در پي بوسيدنش جمله شهپر شکست

در صف آن کارزار کز فزع کر و فر
زلزله رزمگاه گوشه محور شکست

ملک تاج بخش و تاج ملوک
کز يمين ملک در يسار گرفت

خجل اينک به عذر باز آمد
سر بخت تو در کنار گرفت

تا در امثال مردمان گويند
دي چو بگذشت حکم پار گرفت

روزگار تو باد در ملکي
که نه گيتي نه روزگار گرفت

آنکه در معرکها ملک به شمشير ستد
وانکه بر منهزمان راه به انعام گرفت

ساقي همتش از جام کرم جرعه بريخت
آز دستارکشان راه در و بام گرفت

نامش از سکه چو بر آينه چرخ افتاد
حرف حرفش همه در چهره اجرام گرفت

حرف تيغ تو الف وار کجا کرد قيام
که نه در عرصه الف خفتگي لام گرفت

اي عجب داعي احسانت عطا وام نداد
شکر احسانت جهان چون همه در وام گرفت

عام بادا ظفرت برهمه کس در همه وقت
که ز تيغ تو جهان ايمني عام گرفت

ملک يوسف اي حاتم طي غلامت
ملوک جهان جمله در اهتمامت

نه جز بذل از شهرياري مرادت
نه جز عدل در پادشاهي امامت

بزن بر در خسروي کوس کسري
که زد بي نيازي علم گرد بامت

عطا وام ندهي عجب اينکه دايم
جهانيست از شکر در زير وامت