ديوان انوري

جبر رکاب امر و عنان نفاذ او
زان دام که در رياضت گردون توسنست

کلکش چه قايلست که صاحب قران نطق
يعني که نفس ناطقه در جنبش الکنست

صوت صرير معجزش از روي خاصيت
در قوت خيال چنان صورت افکنست

کاکنون مزاج جذر اصم در محاورات
ده گوش و ده زبان چو بنفشه است و سوسنست

در شرع ملک آيت فرمان تست و بس
نصي که بي تکلف برهان مبرهنست

در نسبت ممالک جاه تو ملک کون
نه کاخ و هفت مشعله و چار گلخنست

در آستين دهر چه غث و سمين نهاد
دست قضا که آن نه ترا گرد دامنست

تنگست بر تو سکنه گيتي ز کبريات
در جنب کبرياء تو اين خود چه مسکنست

وانجا که در معاني مدحت بکاومش
گويي جهازخانه دريا و معدنست

در بوستان گفته من گرچه جاي جاي
با سرو و ياسمين مثلا سير و راسنست

در حيز زمانه شتر گربها بسيست
گيتي نه يک طبيعت و گردون نه يک فنست

دور زمانه لازم عهد تو باد ازآنک
ازتست روز هرکه در اين عهد روشنست

بادا چراغ واره فراش جاه تو
تا هيچ در فتيله خورشيد روغنست

خواب که در چشم فتنه هست نه صرفست
بلکه به خونابه سرشک عجين است

آب که در جوي ملک هست نه تنهاست
بل ز رواني دور دوام قرين است

دير زياد آنکه در جبين نفاذش
زير يک آيه هزار سوره مبين است

فکرت او پي برد بجاش اگر چند
در رحم مادر زمانه جنين است

نعمتش از مستحق گزير نداند
گر همه در طينتش بقيت طين است

با کرم او الف که هيچ ندارد
در سرش اکنون هواي ثروت شين است

قهر ترا هيبتي که در شب ظلش
روز سيه را هزار گونه کمين است

تا چه قدر قدرتي که شير علم را
در صف رزم تو مسته شير عرين است

دوزخ قهر تو در عقوبت خصمت
آتش خشم خدا و ديو لعين است

بنده در اين مختصر غرض که تو گفتي
آيت تحصيل آن چو روز مبين است

تا که به آمد شد شهور و سنين در
طي شدن عمر شادمان و حزين است

ناصر جاهت خداي عز و جل است
کوست که در خير ناصر است و معين است