ديوان انوري

در موکب راي تو جنيبت کشيي کرد
خورشيد از آن بر حشم چرخ اميرست

در حضرت عاليت به خدمت کمري بست
بهرام از آن والي اعمال خطيرست

از معرکه فتنه به عون تو برون شد
ملکي که کنون در کف او فتنه اسيرست

در مجلس و ديوان تو صد باد چو ايشان
تا نام صرير قلم و ناله زيرست

در حنجرم از خروش مستور
صد نغمه زير ناي و چنگست

اي صدر جهان مپرس کز چرخ
در موزه بخت من چه سنگست

بحمدالله نه زان جنس است قدرش
که در ذاتش نهايت را مجالست

معاذالله نه زان نوعست رايش
که او را در اثر تغيير حالست

ز دوران در تزايد باد نورش
الا تا بر فلک بدر و هلالست

عيسي اندر آسمان هم داند ار خواهي بپرس
تات گويد کاين سخن در صفوة الدين مريمست

پادشا سيرت خداوندي که در تدبير ملک
هرچه راي اوست راي پادشاه اعظمست

آنکه در انگشت تدبير سليمان دوم
مشورتهاي صوابش را خواص خاتمست

اي از آن برتر که در طي زبان آيد ثنات
طوطي معني منم وينک زبانم ابکمست

مسند قدر تو تن در حيز امکان نداد
زان تاسف آسمان اندر لباس ماتمست

باد را در شارع حکمت شتابي دايمست
خاک را از فضله حلمت اساسي محکمست

در بر سايه تو ذات عدوت
نه به معني به صور انسانست

هرچه در مدح تو گويند رواست
جز تو ، وان لم يزل و سبحانست

من چه دانم شرف و رتبت آنک
عقل در ماهيتش حيرانست

ايام خز و خرگه گرمست و زين سبب
خرگاه آسمان همه در خز ادکنست

خالي مدار خرمن آتش ز دود عود
تا در چمن ز بيضه کافور خرمنست

در خفيه گرنه عزم خروجست باغ را
چون آبگيرها همه پر تيغ و جوشنست

در باغ برکه رقص تموج نمي کند
بيچاره برکه را چه دل رقص کردنست

آن کز نهيب تف سموم سياستش
خون در عروق فتنه ز خشکي چوروينست

هر آيتي که آمده در شان کبرياست
اندر ميان ناصيه او مبينست

وان قلعه جاه اوست که گويي سپهر و مهر
در منجنيق برجش سنگ فلاخنست