167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
مشاطه در شکستن طرف کلاه تو
شد تير روي ترکش مژگان نگاه تو
آيينه دلي که شود جلوه گاه تو
يارب به طالع که شدم مبتلاي تو؟
گر زهر قاتل است بنوشم براي تو
آيد چو در حديث لب جانفزاي تو
بيچاره عاشقي که شود آشناي تو
افتاده اند هر دو جهان در قفاي تو
از پرده دل است همانا قباي تو
من چون کنم به اين دل ديرآشناي تو؟
چشمي که ديد در رخ حيرت فزاي تو
جز کاکل تو نيست کسي در قفاي و
همچون حباب نيست سري بي هواي تو
عالم پرست از تو و خالي است جاي تو
يک آفريده نيست که داند سراي تو
هر پشه اي که بال زند در هواي تو
لنگر ز آسمان، حرکت از زمين مجو
در عالمي که باديه پيماست آرزو
هرچند بي ثبات چو دنياست آرزو
بيهوده گرد دامن صحراست آرزو
دست ز کار رفته دلهاست آرزو
خونابه جراحت دلهاست آرزو
در بستن و شکستن دلهاست آرزو
عالم گرفت تيرگي آيينه دار کو؟
در قلزم فلک گهر آبدار کو؟
در پرده نظر، اثر زخم خار کو؟
در راه کعبه جاده نباشد مباش گو
در پيش صف پياده نباشد مباش گو
تو زير ابر اگر قمري يافتي بگو
تو شوخ چشم اگر دگري يافتي بگو
جز آفتاب ديده وري يافتي بگو
جز چشم يار فتنه گري يافتي بگو
در نه صدف اگر گهري يافتي بگو
از غيب رسولي است براي طلب تو
در خنده سرآمد چو بهار طرب تو
چون زلف نهد هر که سري در قدم تو
شد جمع به زير قد همچون علم تو
گرديد فلک سير سرم در قدم تو
در حلقه ديوانگان زنهار بي فرهنگ شو
گر باده نتواني شدن منصوروار آونگ شو
مرد ملامت نيستي فرزانه شو فرزانه شو
گل را مي بود اگر وفاي تو
آبي که خورند بي رضاي تو
شبنم آسوده را شوق گل روي تو
شانه کند راه گم در خم گيسوي تو
سوختم، از جيب گل چند کشم بوي تو؟
از هوا گيرد خموشي را چراغ صبحگاه
بر فروغ خويش مي لرزد چراغ صبحگاه
هست پيش قدردانان در حساب صبحگاه
فارغ است از منت افسانه خواب صبحگاه