ديوان انوري

شعله آتش از اين روي که گفتم گويي
در مقادير کتابت قلم منتجبست

هر زمان لرزه بر آب شمر افتد مگرش
در مزاج از اثر هيبت دستور تبست

صاحب عادل ابوالفتح که در جنبش فتح
جنبش رايت عاليش قويتر سببست

وانکه در نه فلک ار برق کمالي بجهد
همه از بارقه خاطر او مکتسبست

ور کشد سد سکندر به مثل گرد بقاش
اين مهندس که در افعال وراي تعبست

همه در ششدر عجزند و ترا داو به هفت
ضربه بستان و بزن زانکه تمامي ندبست

اي قبله احرار جهان خدمت ميمونت
در ذمت احرار چو صوم است و صلوتست

گر دست به شطرنج خلاف تو برد چرخ
در بازي اول قدرش گويد ماتست

در خدمت ميمون تو گو راه وفا رو
آنرا که ز سيلي قدر بيم وفاتست

بوسيدن دست تو درآورد به من جان
در قلزم دست تو مگر آب حياتست

تا مقطع دوران فلک را به جهان در
هر روز به توقيع دگرگونه براتست

اين خدمت منظوم که در جلوه انشاد
دوشيزه شيرين حرکات و سکناتست

هر آيت از عنا و عنايت که منزلست
در شان بدسگال تو و نيکخواه تست

سير ستارگان فلک نيست در بروج
بر گوشه هاي کنگره بارگاه تست

گرچرخ را در اين حرکت هيچ مقصدست
از خدمت محمدبن نصر احمدست

از عادت حميد تو هر دم به تازگي
رسميست در جهان که جهاني مجددست

چشم بد از تو دور که در روزگار تو
چشم بلا و فتنه ايام ارمدست

عرصه مملکت غور چه نامحدودست
که در آن عرصه چنان لشکر نامعدودست

تيغشان گر افق صبح شود غوطه خورد
در زمين ظل زمين اينک ابدا ممدودست

ديرمان اي به کمالي که در آغاز وجود
بر وجود چو تويي راه دويي مسدودست

ملکي از حصر برون بادت و عمري از حد
گرچه در عالم محصور بقا محدودست

به قدر هست چو گردون اگرچه در جهتست
به راي هست چو خورشيد اگرچه سايه ورست

به آتش اندر ز آب عنايت تو نمست
به آب در ز سموم سياستت شررست

چو اتصال سعود و نحوس چرخ کبود
رضا و خشم ترا در جهان هزار اثرست

تو آن جهان اماني که در حمايت تو
تذرو با شه و روباه ماده شير نرست