167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
نکهت پيراهن يوسف ز شرم بوي او
سرو در وقت خرام قامت دلجوي او
هر که را زخم نماياني است از بازوي او
خاک زد در ديده اختر رم آهوي او
خشک چون آيينه سازد حيرت گلزار تو
پسته اي چون گشت از خط لعل گوهربار تو؟
چون به شکرخند آيد لعل شکربار تو
ديدن آيينه باشد ساغر سرشار تو
چون به شکرخنده آيد لعل گوهربار تو
سنگ کم را نيست وزني در سر بازار تو
گل يکي از غنچه خسبان است در گلزار تو
شيره جان بوده در طفلي همانا شير تو
چون هدف گردن کشد از اشتياق تير تو
مي کند زنگار کار زهر با شمشير تو
همچو تقويم کهن در روزگار خط تو
ديده هر کس که شد آيينه دار خط تو
ختم شد بر مصحف خط غبار خط تو
گر بلندي اين چنين گيرد غبار خط تو
در زمان مد احسان رساي زلف تو
خاکبازي مي کند در کوچه هاي زلف تو
از فراموشان بود در گوشه زندان تو
از زمين گردي که برمي خيزد از جولان تو
در گلستاني که باشد قامت موزون تو
مي کند رقص رواني کوه در هامون تو
در گلستاني که گردد جلوه گر بالاي تو
چون تبسم ريز گردد لعل شکرخاي تو
سروها از انفعال قامت رعناي تو
ديده آهو ز شرم نرگس شهلاي تو
بس که مي ريزد دل از نظاره بالاي تو
نه فلک در پايه معراج استغناي تو
دانه ياقوت مي سازد عرق را روي تو
خون دلها مشک شد در حلقه گيسوي تو
برفروزد از شراب آتشين چون روي تو
خانه صياد مي داند رم آهوي تو
ديد تا آيينه روي خويش را در روي تو
هر که اندازد نظر بر قامت دلجوي تو
سرو در وقت خرام قامت دلجوي تو
در بهارستان يکرنگي گل رعنا مجو
عيش شيرين در ميان قبه خضرا مجو
کشتي بي لنگر ما را درين دريا مجو
مصرع حسن دوبالا نيست در ديوان سرو
بر سر يک پا همان در انتظارم همچو سرو
بس که سرگرم تماشاي بهارم همچو سرو
ميوه اي هر چند در ظاهر ندارم همچو سرو
دست خود را در بغل پيوسته دارم همچو سرو
آتشين بالي نشد هرگز دچارم همچو سرو
صائب از حيرت عنان اختيارم همچو سرو
تازه باشد چار موسم جامه يکتاي سرو
در کنار آب باشد بيش صائب جاي سرو
از سر گفتار بگذر، بر سر کردار شو