ديوان انوري

بادا نگون لواي بقاي عدوي تو
چونان که در ميان شمر ماه و آفتاب

از طارم سپهر به چشم مناصحت
در دولت تو کرده نظر ماه و آفتاب

دست عدلت گر بخواهد آشيان داند نهاد
کبک را در مخلب شاهين و منقار عقاب

در جهان مصلحت با احتساب عدل تو
قوت مستي همي بيرون توان کرد از شراب

دشمنت را آب ني از خاکساري در جگر
لاجرم بر آتش حسرت جگر دارد کباب

همچو قارون در زمين پنهان کني بدخواه را
گر به گردون برشود همچون دعاي مستجاب

چرخ پيش همت تو همچوباطل پيش حق
فتنه پيش باس او همچون قصب در ماهتاب

خود خراب آباد گيتي نيست جاي تو وليک
گنجها ننهند هرگز جز که در جاي خراب

در جهان جاه لشکرگاه اقبال ترا
خيمه اندر خيمه بادا و طناب اندر طناب

در خانه فراق تنم را مکن اسير
بر آتش شکيب دلم را مکن کباب

مي خواستم ز دلبر خود عذر در خلا
وز آب ديده کرد زمين گرد او خلاب

کف تو باب کان پر گوهر
در تو باب بحر بي پاياب

گرچه در بذل و جود بنمايد
سايه صاحب آفتاب و سحاب

دخل آن در ميان خرج فراخ
ديو آزرم را بود چو شهاب

در مسکن علم و عدل ساکن
بر مرکب قدر و جاه راکب

در فراق خدمت گرد همايون موکبي
کاندر نعل از هلالست اسب را ميخ از نبات

در غنايي خواهد افتاد از کفش گيتي چنانک
بر مساکين طرح بايد کرد اموال زکات

گر حرم را چون حريم حرمتت بودي شکوه
در درون کعبه هرگز نامدي عزي و لات

زانکه امروز از اولوالامري و يزدان در نبي
همچنين گفتست و حق اينست و ديگر ترهات

در قضاي خدمت ماضيش قوتها دهد
آنکه حسرتهاش ميداده است هردم بر فوات

در مقام سمع و طاعت هر دو يکسان
شير شادروان و شير مرغزارت

دي و فردا را به هم پيش تو آرد
بر در امروز امر کامکارت

بر در کس عنکبوت جور هرگز
کي تند تا عدل باشد يار غارت

باره در هم نيارد کرد گيتي
ثابت ارکان تر ز حزم استوارت

افعي پيچان نشد در صف هيجا
تيز دندان تر ز رمح خصم خوارت