ديوان انوري

ني رمح بهارست که در معرکه کردست
از خون دل دشمن شه لعل سنان را

آن شاه سبک حمله که در کفه جودش
بي وزن کند رغبت او حمل گران را

گر ثور چو عقرب نشدي ناقص و بي چشم
در قبضه شمشير نشاندي دبران را

در نسبت شاهي تو همچون شه شطرنج
نامست و دگر هيچ نه بهمان و فلان را

در خون دل لعل که فاسد نشود هيچ
قهر تو گره وار ببندد خفقان را

در گاز به اميد قبول تو کند خوش
آهن الم پتک و خراشيدن سان را

انصاف تو مصريست که در رسته او ديو
نظم از جهت محتسبي داد دکان را

جاه تو جهانيست که سکان سوادش
در اصل لغت نام ندانند کران را

روزي که چون آتش همه در آهن و پولاد
بر باد نشينند هزبران جولان را

از فتنه در اين سوي فلک جاي نبينند
پيکارپرستان نه امل را نه امان را

در هيچ رکابي نکند پاي کس آرام
آن لحظه که دستت حرکت داد عنان را

تو در کنف حفظ خدايي و جهاني
طعمه شدگان حوصله هول و هوان را

گيتي همه در دامن اين ملک جوان باد
تا حصر کند دامن هر چيز ميان را

باقي به دوامي که در آحاد سنينش
ساعات شمارند الوف دوران را

صدري که بجز فتوي مفتي نفاذش
در ملک معين نکند آيت و شان را

آن خواجه که بس دير نه تدبير صوابش
در بندگي شاه کشد قيصر و خان را

آنجا که زبان قلمش در سخن آيد
بر معجزه تفضيل بود سحر بيان را

از مرتبه دانيست در آن مرتبه آري
يزدان ندهد مرتبه جز مرتبه دان را

شه ناگزرانست چو جان در بدن ملک
يارب تو نگهدار مر اين ناگزران را

آنکه قضا در حريم طاعتش آورد
رقص کنان گردش شهور و سنين را

وانکه قدر در اداي خدمتش افکند
موي کشان گردن ينال و تگين را

غوطه توان داد روز عرض ضميرش
در عرق آفتاب چرخ برين را

بي شرف مهر خازنش ننهادست
در دل کان آفتاب هيچ دفين را

جز به در جامه خانه کرم او
کسوت صورت نمي دهند جنين را

بي دم لطفش به خاک در بنشاندند
باد صبا را نه بلکه ماء معين را