ديوان انوري

اگرچه طايفه اي در حريم کعبه ملک
وراي پايه خود ساختند ماوي را

طبع تو که ابر ازو کشد در
يک تعبيه کرده صد سخا را

در بزم امل ز بخشش تو
محروم نديده جز ريا را

در رزم اجل ز کوشش تو
زنهار نخواست جز وبا را

در عالم معدلت صبا يافت
از عدل تو معتدل هوا را

از غيرت رايتت فلک ديد
در خط شده خط استوا را

روزي که فتد خس کدورت
در ديده هواي با صفا را

در گرد ز مرد باز دارد
چون ظلمت چشمه ضيا را

تا هيچ سبب بود ز ايمان
در ديده مردمي حيا را

آن معجزه بادت از بزرگي
در جاه که بود انبيا را

بر جاي عطارد بنشاند قلم تو
گر در سر منقار کشد جذر اصم را

اي در حرم جاه تو امني که نيايد
از بويه او خواب خوش آهوي حرم را

آن صدر جهاني تو که در شارع تعظيم
همراه دوم گشت حدوث تو قدم را

از بهر وجود تو که سرمايه اشياست
نشگفت که در خانه نشانند عدم را

انصاف بده تا در انصاف تو بازست
غمخوارتر از گرگ شبان نيست غنم را

امروز در ايام تو آن صيت ندارد
بيچاره نعم چون تو شدي مايه کرم را

در همت تو کس نرسد زانکه محالست
پيمودن آن پايه مقاييس همم را

بدخواه تو در سکنه اين تخته خاکي
صفريست که بيشي ندهد هيچ رقم را

در بارگهت شيوه حجاب گرفته
بهرام فلک نظم حواشي و خدم را

در بزمگهت چهره به عيوق نموده
ناهيد فلک شعبده مثلث و بم را

در بلخ چه پيري و جواني بهم افتاد
اسباب فراغت بهم افتاد جهان را

چون بخت جوان و خرد پير گشادند
بر منفعت خلق در دست و زبان را

چون دست حوادث در اين هر دو فروبست
دربست جهان باز ز امساک ميان را

در باغ چمن ضامن گل گشت ز بلبل
آن روز که آوازه فکندند خزان را

ور ابر نه در دايگي طفل شکوفه است
يازان سوي ابر از چه گشادست دهان را