ديوان انوري

غم دل چه گويم تو زين کار دوري
به هرزه چه کوبم در خواستگاري

همان به که اين دردسر بازدارم
کنم با تو در باقي آن دوستداري

در عشق تو گردنان گردون را
گردن ننهم همي ز جباري

ترا گويم که به زين بايد اين کار
مرا گويي تو باري در چه کاري

ترا چه در ميان غم انوري راست
تو بي معني از اين غم برکناري

چون من شمار هيچ بد و نيک برنگيرم
از کارهاي خويش که تو در ميان نباشي

ور نکردي خوار تيمار توام در چشم خلق
وز غم و تيمار تو تيمارداري دارمي

ناله من هر شبي کم باشدي از آسمان
در غمت گر جز کواکب غمگساري دارمي

جان و دل را در هواي مه وشان
جز غم و تيمار نفزايم همي

جاني خراب کردم در آرزوي رويت
روزم سياه کردي دردا که مي نداني

آگه نه اي ز حالم اي جان و زندگاني
دردا که در فراقت مي بگذرد جواني

اگر با من نيي بي تو نيم من
عجب هم در ميان هم بر کراني

آستين بشکرده اي بر کشتنم
طبل خود در زير دامن مي زني

نام وصل اندر زباني افکني
تا دلم را در گماني افکني

چشمت اندر تير بارانش افکند
زلف چون در حلق جاني افکني

انوري چون در سر کار تو شد
بر سر خلقش چه رسوا مي کني

هرچه من از سرکشي کم مي کنم
در کله داري تو افزون مي کني

ماه رخسارت نه بس در ميغ هجر
نيز با اين جور گردون مي کني

در حساب انوري هرگز نبود
کز تو اين آيد که اکنون مي کني

در کار تو مي فروشود روزم
آخر تو چه روز را به کار آيي

ما خود نمي شويمت در روي اگرنه آخر
سهلست اينکه گه گه رويي بما نمايي

بردي دل و در کمين جاني
يارب تو از اين همه چه جويي

من هم به جوار زلف آنم
کز عشوه تو در جوال اويي

نسيم باد در اعجاز زنده کردن خاک
ببرد آب همه معجزات عيسي را

بهار در و گهر مي کشد به دامن ابر
نثار موکب ارديبهشت و اضحي را