ديوان انوري

يا مرا در غم و انديشه او
چون دل او دگري بايستي

نيست از دل خبرم در غم او
از دل او خبري بايستي

زان پيش که در باغ وصال تو دل من
از داغ فراق تو برآسود برفتي

آهنگ به جان من دلسوخته کردي
چون در دل من عشق بيفزود برفتي

دريغ آن دوستي با من به يکبار
شدي در جنگ و خشم از سر گرفتي

نهادي بر شکر ما شوره سيم
پس آنگه لعل در شکر گرفتي

از دست تو در بلا فتادم
آخر تو کجا به من فتادي

اي انوريت گشته فراموش ياد بادت
کو را هنوز در همه انديشها به يادي

حال من ديده در کشاکش هجر
وصل را هيچ روي ننمودي

در کف عشق تو جان ممتحن من
هست گرفتار همچنان که تو ديدي

نيابد بيش از اين دانم غرامت
که خط در دفتر جانم کشيدي

در پرده دل چو هم تويي آخر
از راز دلم چه پرده برداري

اي آيت حسن جمله در شانت
زين سورت عشوه صد ز بر داري

چتوان گفتن نه اولين داغست
کز طعنه مرا تو در جگر داري

در ميان دلي و خواهي بود
خويش را چند بر کران داري

راز من در غمت چو پيدا شد
روي تا کي ز من نهان داري

در سر داري مگر که هرگز
دستي به سرم فرو نياري

تو داري سر آن که در کار خويشم
ز پاي اندر آري و سر درنياري

به دشنامي که دشمن را بگويند
دلم در دوستي خرم نداري

در دفتر تندي و درشتي که همانا
يک سوره برآيد که تو آن برم نداري

همه اميد در وصل تو بستم
به سر شد عمر و هم نگشاد کاري

از کبر نگاه کرد رويت
در چشمه خور به چشم خواري

داري سر آنکه بيش از اينم
در بند فراق خود بداري

بوسه در کار تو کنم چه شود
گر برآري به خنده اي کاري

بهانه چه جويي کرانه چه گيري
بيا در ميان نه به حق هرچه داري