ديوان انوري

انوري را بي جنايت اي نگار
در غم هجران خود گريان مکن

پايي از غم در رکاب آورده ام
بيش از اين اسب جفا را زين مکن

در غم ماه گريبانت مرا
هر شبي دامن پر از پروين مکن

بوسه اي خواهم طمع در جان کني
نقد کردم گير و هان و هين مکن

هرگونه اي شمار گرفتم ز روز وصل
هرگز نبود فرقت او در شمار من

شگفت ماندم در بارگاه دولت تو
از آنکه ديدم از اين ديده حقيقت بين

ز جزع حاصل در حال شد روان پيدا
به جادوان حزين و به ساکنان حزين

من به گردت کي رسم چون باد را
آب رويت پي کند در کوي تو

نيست يک نيرنگ تو بي بوي خون
گر مرا رنگيست در پهلوي تو

اي من غلام آن خم گيسوي مشکبوي
افتاده در دو پاي تو از آرزوي تو

دل نفس عشق تو تنها زند
در همه دلها هوس روي تو

از در خود عاشق خود را مران
رحم کن انگار سگ کوي تو

وانگه من مستمند بي دل را
در محنت عاشقي رها کرده

بر گلبن اهل چو تو يک شاخ ناشکفته
در بيشه ازل چو تو يک مرغ ناپريده

اي سايه کمال تو بر شش جهت فتاده
واوازه جمال تو در نه فلک شنيده

در آرزوي سايه قد تو هر سحرگه
فرياد خاک کوي تو بر آسمان رسيده

همرهي جسته اي ز من وانگه
در ميان رهم گذاشته اي

انوري چون در سر کار تو شد
بر سر خلقش چه رسوا کرده اي

هرچه خوبان را به کار آيد ز حسن
در خط مشکين به کار آورده اي

دوش مي کردي حساب عاشقان
انوري ار در شمار آورده اي

يک به ريشم کم کن از آهنگ جور
گرنه با ايام در يک پرده اي

يک به دستم کم کن از آهنگ جور
گرنه با ايام در يک پرده اي

جانا به کمال صورتي اي
در حسن و جمال آيتي اي

هجر بر هجر مي شمارم و هيچ
بار يک وصل در شمارستي

از هجر تو در خمارم امروز
نايافته اي ز وصل هستي