ديوان انوري

عشق هر دم در ميانم مي کشد
گرچه خود را بر کناري مي کشم

گله عشق تو در پيش تو نتوانم کرد
ساکتم تا که شبي پيش خيال تو کنم

ور به چشم تو درآيد سخنم تا بزيم
در غزلها صفت چشم غزال تو کنم

باز چون در خورد همت مي کنم
سر فداي تيغ نهمت مي کنم

دامن از من درمکش تا هر دمت
رشوتي نو در گريبان مي کنم

اهل شو در عشق تا چون انوريت
جلوه اهل خراسان مي کنم

تو نه و من در جهان زندگان
راستي بايد گراني مي کنم

در همه راه تمنا کردمي
بر سر ره ديده باني مي کنم

با دست زمانه در جهان حقا
گر پاي کس استوار مي بينم

گردون نه شمار با يکي دارد
نام همه در شمار مي بينم

در آرزوي روي تو از دست برفتيم
واندر طلب وصل تو از پاي فتاديم

چون فتنه ديدار تو گشتيم به ناکام
در بندگي روي تو اقرار بداديم

از نهاني که هست خلوت ما
پاي دل در ميان نمي خواهيم

گرچه در هر غم دلم صورت کند
کز پي اش ديگر نخواهد آمدن

من همي دانم که تا جان در تنست
بر دل اين غم سر نخواهد آمدن

عمر بيرون شد به درد انتظار
وصلش از در درنخواهد آمدن

در دولت تو آخر ما را شبي ببايد
زلف کژت بسودن قول خوشت شنودن

احسنت والله الحق داري رخان زيبا
کردم ترا مسلم در جمله دل ربودن

آتش اي دلبر مرا بر جان مزن
در دل مسکين من دندان مزن

شرط و پيمان کرده اي در دوستي
دوستي کن شرط بر پيمان مزن

چشم را گو در رخم خنجر مکش
زلف را گو بر دلم چوگان مزن

چو در عشق تو سخت افتاد کارم
تونيز اين راه بي رحمي رها کن

در سر کبر و جفا هر ساعتي
با چو من سوداييي صفرا مکن

اگر در دل تو مسلماني است
پس آهنگ خون مسلمان مکن

سر مگردان از من و اي جان مرا
در هواي خويش سرگردان مکن