ديوان صائب

ثمرهاي گرامي در بهشت جاودان دارد
درين بستانسرا يک چند بي برگ و نوا بودن

نمي دانند قدر گفتگوي عشق بي دردان
چه لازم در زمين شور صائب دانه پاشيدن؟

به زير تيغ جانان از بصيرت نيست لرزيدن
نفس در زير آب زندگي ظلم است دزديدن

ندارد حاصلي چون زاهدان خشک لرزيدن
مي خونگرم بايد در هواي سرد نوشيدن

ز چشم شرمگين دلبران ايمن مشو صائب
که شاهين مشق خونخواري کند در چشم پوشيدن

ندارم محرمي چون کوهکن تا در دل گويم
ز سنگ خاره مي بايد مرا آدم تراشيدن

مروت نيست مي در پرده، اي رعنا رسانيدن
به ياران خون خوراندن، باده را تنها رسانيدن

اگر در بال همت نارسايي نيست چون شبنم
توان خود را به خورشيد جهان آرا رسانيدن

نسيم صبح چون پروانه افتاده است در پايش
چراغي را که سازد پرتو لطف خدا روشن

به گردون برد زور شهپر توفيق شبنم را
تو هم در حلقه افتادگاني، چشم بالا کن

مگو در چشمه خورشيد نيلوفر نمي باشد
بر آن رخسار چشم آسمان گون را تماشا کن

اگر در آتش سوزنده شاخ گل نديدستي
ميان بزم ما آن جامه گلگون را تماشا کن

مپوشان چشم ازان رخسار در ايام خط صائب
رقم هاي لطيف کلک بيچون را تماشا کن

مباد آب در چشمت بگردد از فروغ او
بپوشان چشم را آنگاه اين گوهر تماشا کن

هزاران بوسه در پرواز گرد آن دهن بنگر
هجوم تشنگان را بر لب کوثر تماشا کن

بخوان در بوستان يک مصرع از اشعار من صائب
ميان عندليبان شورش محشر تماشا کن

چو نقش بوريا بر خاک نه پهلوي لاغر را
مي ريحاني تحقيق در جام سفالي کن

اگر لنگر نيندازد به خاکم سايه قاتل
تپيدن در فلاخن مي نهد سنگ مزار من

دوانيده است از بس ريشه خشکي در گلستانم
به جاي سرو خيزد گردباد از جويبار من

نفس در خانه آيينه اينجا راست مي کردي
اگر آگاه مي گشتي ز درد انتظار من

مرا زين خودپرستان نيست صائب چشم همراهي
مگر دستي گذارد بيخودي در زير بار من

به خرج برق آفت رفت يکسر دانه هاي من
نگرديد آسيايي در شکستن روسفيد از من

تمناي وصالش چون به گرد خاطرم گردد؟
پريرويي که از تمکين نيايد در خيال من

خرابات وجود من عمارت برنمي دارد
عبث در فکر تعمير دل پر انقلابم من

زمين تنگ ميدان نيست جاي گرم جولانان
وگرنه توسن گردون بود در زير ران من

اگر چه ظاهرم تلخ است، شيرين است گفتارم
نهان در پرده زنبور باشد انگبين من

ز تسخير نگاه سرکش او عاجزم، ورنه
عنان برق را در دست مي پيچد گياه من

ز برق تيشه من کوه آهن آب مي گردد
چه باشد بيستون در پنجه زورآزماي من؟

چنان صائب فشاندم آستين بر خواهش دنيا
که همت از در دلها نمي خواهد گداي من

ز فکر حسن عالمگير او پيوسته در وصلم
که ديگر زين محيط بيکنارم مي کشد بيرون؟

نخواهد دانه من ماند در زير زمين صائب
ز مغز خاک آخر نوبهارم مي کشد بيرون

زليخا همتي در عرصه عالم نمي يابد
به اميد که آيد يوسف از چاه وطن بيرون؟

کند همصحبت بد در نظرها خوار نيکان را
پر طاوس را پا آرد از زيبندگي بيرون

قيامت مي کند در بي قراري جذبه عاشق
وگرنه چون جدا شد بوي پيراهن ز پيراهن؟

نيست در سلسله چشمه حيوان موجي
که دم تيغ شهادت نبود بهتر از آن

نيست در خاک وطن خاطر جمعي صائب
که پريشاني غربت نبود بهتر ازان

آب شد بس که در آتشکده دل پيکان
دل مجنون مرا گشت سلاسل پيکان

نيست آرام به يک جاي دل آزاران را
که بود در تن زخمي متزلزل پيکان

طمع روي دل از سخت کماني دارم
که به عشاق دهد در عوض دل پيکان

در دل از سختي ايام گرههاست مرا
که از آنهاست کمين عقده مشکل پيکان

روي خندان تو تا انجمن آرا گرديد
خنده شد گوشه نشين در لب شيرين دهنان

دست در دامن پر خار علايق مزنيد
تا برآييد ازين خرقه تن دست زنان

يوسف از غيرت آن نرگس نيلوفر رنگ
رفت تا مصر که در نيل زند پيراهن

مرگ در مذهب ما رخصت بال افشاني است
صبح اميد دمد اهل صفا را ز کفن

شکرستان کند از صورت شيرين دهنان
بيستوني که فتد در کف فرهاد سخن

هر که سر در سر معني نکند همچو قلم
به که ناموس تخلص نکشد بر گردن

فيض درياي ازل در خور استعدادست
ابر تصوير ز عمان چه تواند بردن؟

در دل سخت تو نتوان به سخن جا کردن
نتوان غنچه پيکان به نفس وا کردن

پرده چهره مقصود سيه کاري توست
سعي کن سعي در آيينه مصفا کردن

غوطه در خار دهد ديده کوته بين را
گل بي خار ازن باغ تمنا کردن