ديوان انوري

قيامت مي کني اي کافر امروز
ندانم تا چه داري در سر امروز

تويي سلطان بت رويان که در حسن
ندارد چون تو سلطان سنجر امروز

مه و خورشيد در خوبي و کشي
غلام روي خوبت شايد امروز

هم برين دل اگر بخواهي ماند
تا نه بس در جهان نماند کس

جانا به غريبستان چندين بنماند کس
باز آي که در غربت قدر تو نداند کس

نگارا بر سر عهد و وفا باش
در آيين نکوعهدي چو ما باش

مرا خصمست در عشق تو بسيار
نينديشم تو بر حال رضا باش

دامن از خواب کشان در نرگس
دام دلها زده از مرزنگوش

بم سه تا در عمل آورده چنانک
مير عالم نشنيدست به گوش

دوش در ره نگارم آمد پيش
آن به خوبي ز ماه گردون بيش

در آن دريا شدستم غرقه کانجا
بجز غم مي نبينم ساحل خويش

به راه وصل مي پويم وليکن
همه در هجر بينم منزل خويش

دل عالم نمي دانم يقين دان
از آن افتاده ام در عالم دل

ساقي اندر خواب شد خيز اي غلام
باده را در جام جان ريز اي غلام

با حريف جنس درساز اي پسر
در شراب لعل آويز اي غلام

در پناه باده شو چون انوري
وز غم ايام بگريز اي غلام

هر غمي کايد به روي من ز تو
جاي آن در سينه پيدا کرده ام

در بهاي هر غمي خواهي دلي
وانگهي گويي محابا کرده ام

چه زنم خنده که در عشق تو
ز دو صد گريه بود خنده ام

آهن دلا دلم ز فراق تو بشکند
کو را به دست صبر در آهن گرفته ام

در سر من خمار انده تست
تا که بي روي چون نگار توام

هر شبي در کنار غم جستم
تا چرا دور از کنار توام

روي ندارم که روي از تو بتابم
زانکه چو روي تو در زمانه نيابم

راحتم از روزگار خويش همين است
اين که تو داني که بي تو در چه عذابم

کس نداند کز غمت چون سوختم
خويشتن در چه بلا اندوختم