ديوان انوري

الحق به از اين بها به نتوان جست
در هر کاري کفايتي بايد

آخر ز تو در جهان پس از عمري
جز جور و جفا حکايتي بايد

در خون مني چرا نينديشي
کين دل شده را جنايتي بايد

در باغ روزگار ز بيداد نرگس او
تا شاخ نرگسي به مثل دار مي نمايد

چه باشد که من در غم او سرآيم
چو بر من غم او همي سرنيايد

به عمري در کفم ياري نيايد
ور آيد جز جگرخواري نيايد

مرا در مذهب عشقش گر او اوست
ز ده سجاده زناري نيايد

به صرف جان چو در بازار حسنش
به صد دينار ديداري نيايد

برو چون کيسه اي دوزم که هرگز
مرا در کيسه ديناري نيايد

مبند اي انوري در کار او دل
ترا زو رونق کاري نيايد

از اين پس وفا رسم هرگز ميا گو
چو در نوبت عشق ما مي نيايد

با تو چه سازم که چو افغان کنم
زانچه به من در غم هجران رسيد

گر تو تويي زود که خواهند گفت
سوز فلان در تن بهمان رسيد

وي برآورده ز عشقت در هوس
هر کسي سر از گريباني دگر

چهره پنهان مکن که در خوبي
چون تو صاحب جمال نيست دگر

در هواي تو مانده اند به درد
چهره پر خون و سينه پر اخگر

دلا در عاشقي جاني زيان گير
وگرنه جاي بازي نيست جان گير

من اينک در ميان کارم اي دل
سر و کاري همي بيني کران گير

در آن مي زني کز غم شوي خون
برو هم عافيت را آستان گير

به بوي وصل خود رنگش نبيني
به حرمت جان هجران در ميان گير

اي جهان را به حضرت تو نياز
در جاه تو تا قيامت باز

درگهت قبله اي که در که و مه
خدمت او فريضه شد چو نماز

ور فلک را بود ز راي تو مهر
در شب تا ابد کنند فراز

اي ز جاهت شب ستم در سنگ
خرمت باد روز سنگ انداز

چند گويي زمانه در پيش است
بر وفاي زمانه هيچ مناز