ديوان انوري

بنشست ميان ما و برخاست
آزار که در ميان ما بود

خوش آنکه گويي چوني همي تواني نه
در اين چنين سر و توشم توان تواند بود

جفا مکن چه کني بس که در ممالک حسن
برات عهد و وفا ناروان تواند بود

در اين زمانه هر آوازه کز وفا فکنند
همه صداي خم آسمان تواند بود

دايم شمار وصل همي برگرفت دل
اين هجر بي شمار کجا در شمار بود

در آرزوي شکر و بادام تو صد سال
بر بستر تيمار تو بيمار توان بود

دل کدامي سگ بود جايي که صد جان عزيز
در رکاب کمترين شاگرد سگبان مي رود

در تماشاگاه زلفش از پي ترتيب حسن
باد با فرمان روايي هم به فرمان مي رود

خسرو آفاق ذوالقرنين ثاني سنجر آنک
قيصرش در تحت فرمان همچو خاقان مي رود

آب جمال جمله به جوي تو مي رود
خورشيد در جنيبت روي تو مي رود

هر دم هزار خرمن جان بيش مي برد
بادي که در حمايت بوي تو مي رود

شاهد خوب صورتست امل
در دل و ديده خوار مي نشود

شاد مي زي که در عروسي دهر
رنگ چندين به کار مي نشود

هرچند گرد پاي و سر دل برآمدم
هيچم حديث هجر تو در سر نمي شود

در هيچ مجلس نبود تا چو انوري
يک شاعر و دو سه توانگر نمي شود

چندانک از زمانت برآيد بگير نقد
در خاوران نيم که ميسر نمي شود

چون نيستي آنچنان که مي بايد
تن در دادم چنانکه مي آيد

گرفتم در غمت عمري بپايم
چه حاصل چون زمانه مي نپايد

در پاي تو هرکه کشته گردد
از کل زمانه بر سر آيد

با رنج تو راحت دو عالم
در چشم همي محقر آيد

خود گر سخن از وصال گويي
کان کيست که در برابر آيد

دل خانه فروش نام و ننگم زد
دلبر ز تتق به در نمي آيد

هم دست زمانه شد که در دستان
رنگش دو چو يکدگر نمي آيد

صد سوره هجر مي فرو خواني
در شان وصال آيتي بايد

دل عمر به عشق مي دهد رشوت
آخر ز تو در حمايتي بايد