ديوان انوري

چو در پيش لبت از بيم چشمت
همه خواهندگان لبها ببستند

القصه در ولايت خوبي به کام دل
زد نوبتي که خسرو عالم نمي زند

هرکرا عشقت به هم برمي زند
عاقبت چون حلقه بر در مي زند

عشق را در سر مکن جور و جفا
عشق با ما خود برابر مي زند

تو نشسته فارغ اندر گوشه اي
وين دعاگو حلقه بر در مي زند

از بس که کبرياي جمالست در سرش
بر عاشقان سلام به کبر و ريا کند

گر وفا با جمال يار کند
حلقه در گوش روزگار کند

اين دعا خوش بر آستين بندد
وين سزا نيک در کنار کند

بالله ار در کافري باشد روا
آنچه هجران تو با ما مي کند

در بهاي بوسه اي از من لبت
دل ببرد و دين تقاضا مي کند

عقل را چشم خوشش در نرد عشق
مي دهد شش ضرب و ششدر مي کند

زانکه تا دست سياهش برنهند
زلفش اکنون دست هم در مي کند

حسن او در نرد خوبي داو خواست
خطش اکنون داو افزون مي کند

يار در خوبي قيامت مي کند
حسن بر خوبان غرامت مي کند

در قمار حسن با ماه تمام
دعوي داو تمامت مي کند

بي شک از حسنش ندارد آگهي
هرکه در عشقم ملامت مي کند

در رکابش حسن خواهد رفت اگر
اسب حسن اين است کو زين مي کند

بر سر بازار عشقش در طواف
دل کنون دلالي دين مي کند

هرچه دستش در تواند شد ز جور
بر من مهجور مسکين مي کند

عالمي در ره تو حيرانند
پيش و پس هيچ ره نمي دانند

جان و دل گرچه عزتي دارند
بر در تو غلام و دربانند

وانکه جانش همچو دل نبود به کار
خويشتن را با تو در کاري نهد

تحفه سازد گه گهم آن دل ظريف
آرد و در دست خونخواري نهد

يار پاي اندر ميان ننهد وليک
انوري سر در ميان باري نهد

از طالع سعد ما براند
فالي که نه در گمان ما بود