ديوان انوري

وعده را بر در مزن چندين به عذر
زندگاني را نگر چون مي برد

گرچه در پيمان تست اين دم چنان غافل مباش
کين جهان مختصرآباد ويران بگذرد

در کار تو من هنوز گرمم
هان تا نکني دل از وفا سرد

ز بي آبي و شوخي در زمانه
هزاران فتنه و غوغا برآورد

پاي در صلح نانهاده هنوز
ناز از سر گرفت و جنگ آورد

چون غم او درآيد از در دل
صبر بيچاره راه برگيرد

عمري به بهانه وداع او را
مي بوسد و در کنار مي گيرد

دادم دو جهان به باد در عشقش
ما را به دو حبه برنمي گيرد

گويي که به صد چو انوري ارزم
آري شبه در شاهوار ارزد

مه چون سگ پاسبانت ار خواهي
هر لحظه ز آستان در خيزد

دست در وصل يار مي نرسد
جز غمم زان نگار مي نرسد

در غم هجر صبر من برسيد
دل به مقصود کار مي نرسد

در ظلمت نياز بجهد سکندري
خضر طرب به چشمه حيوان نمي رسد

طوفان رسيد در غمت و انوري هنوز
قسمت سراي نوح به طوفان نمي رسد

چون تو در عيش و خرمي باشي
گر نباشد رهي روا باشد

عشق و افلاس در مسلماني
صد ره از کافري بتر باشد

عشق چون در حديث وعده شود
عدت جان خان و مان باشد

گلي نشکفت باري اين زمانم
اگر در زير اين خاري نباشد

مرا گويي که در بستان اين راه
گلي بي زحمت خاري نباشد

بي عشق توام به سر نخواهد شد
با خوي تو خوي در نخواهد شد

جز وصل توام نمي شود در سر
زين کار چنين به سر نخواهد شد

تا کي سپري بر انوري آخر
در خاک لگد سپر نخواهد شد

از بر تو گر غميم آرد رسول
جان به صد شاديش در بر مي کشد

از همه بيش و کمي در مهر و حسن
دل به هر معيار کت برمي کشد

بدرود شب دوش که چون ماه برآمد
ناخوانده نگارم ز در حجره درآمد