ديوان انوري

نشگفت که در زمين تويي چون تو
ماهي تو و مه بر آسمان يابد

راز عشقت نهان نخواهد ماند
زانکه در عقل و جان نمي گنجد

طمع وصل تو ندارم ازآنک
وعده ات در زبان نمي گنجد

آخر اين روزگار چندان ماند
که دروغي در آن نمي گنجد

روي پنهان مکن که راز دلم
بيش از اين در نهان نمي گنجد

گويي از نيکويي رخ چو مهم
در خم آسمان نمي گنجد

عقل که در کوي روزگار نپايد
بر سر کوي تو عمرها به سر آرد

يار دل در ميان نمي آرد
وز دل من نشان نمي آرد

کي به پيمان من درآرد سر
چون که سر در جهان نمي آرد

مردبيني که روز وصل چو شمع
در تو مي خندد اشک مي بارد

هم دست کامراني دل از عنان گسسته
هم پاي زندگاني جان در رکيب دارد

پندار درد گشتم گويي که در دو عالم
هرجا که هست دردي با من حسيب دارد

به يک باده که با معشوق خوردم
همه عمرم در آن مخمور دارد

وصلت ز همه وجود به ليکن
تا هجر تو روي در عدم دارد

در کار تو نيست عقل بر کاري
کار آن دارد که يک درم دارد

در راه تو انوري تو خود داني
عمريست که تا ز سر قدم دارد

تا دامن دل به دست عشق تست
صد گونه هنر در آستين دارد

قدم بر جان همي بايد نهادن
در اين راه و دلم آن دل ندارد

چو دل در راه تو بستم ضمان کيست
که هجرت کار من مشکل ندارد

به زاري گفتمش در صبر زن دست
اگر عشقت به دست غم سپارد

نيايد به سنگي در انگشت پايي
که تا او درو دست و پايي ندارد

در غمت با گران رکابي صبر
دل ز دستم عنان بخواهد برد

در بهار زمانه برگي نيست
که نه باد خزان بخواهد برد

هست دل در پرده وصل لبت
لاجرم زلف تو پرده اش مي درد

جمله در انديشه سازي کار وصل
تا تو بنديشي جهان مي بگذرد