167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
ديوان شمس
هم اوت آرد در دعا هم او دهد مزد دعا
در باد دم اندر دهن تا خوش بگويي ربنا
در هر قدم مي بگذرد زان سوي جان فرسنگ ها
هر عقل زيرا رسته شد در سبزه زارت بنگ ها
در سير سياره شده هم تو برس فرياد ما
کو خورده باشد باده ها زان خسرو ميمون لقا
در فرقت آن شاه خوش بي کبر با صد کبريا
در منع او گفتا که نه عالم مسوز اي مجتبا
کز وي بخيزد در درون رحمي نگارين يار را
اي عنکبوت عقل بس تا کي تني اين تار را
فردا زمين و آسمان در شرح تو باشد فنا
هر ذره اي خندان شود در فر آن شمس الضحي
آنگه رود بالاي خم کان درد او يابد صفا
چون دود از حد بگذرد در خانه ننمايد ضيا
خورشيد و مه پنهان شود چون تيرگي گيرد هوا
وز بهر اين صيقل سحر در مي دمد باد صبا
تو باز شاهي بازپر سوي صفير پادشا
از مال و ملک ديگري مردي کجا باشد سخا
از قفل و زنجير نهان هين گوش ها را برگشا
من مغلطه خواهم زدن اين جا روا باشد دغا
تا من در اين آخرزمان حال تو گويم برملا
بنگر چگونه گندمي وانگه به طاحون بر هلا
کهگل در آن سوراخ زن کزدم منه بر اقربا
تا ره بري سوي احد جان را از اين زندان ما
روزي غريب و بوالعجب اي صبح نورافشان ما
کو گوش هوش آورد تو تا بشنود برهان ما
نعره برآرد چاشني از بيخ هر دندان ما
بشکفته روي يوسفان از اشک افشاران ما
تا بازآيند اين طرف از غيب هشياران ما
سور و عروسي را خدا ببريد بر بالاي ما
در دولت شاه جهان آن شاه جان افزاي ما
در غيب پيش غيبدان از شوق استسقاي ما
در خواب غفلت بي خبر زو بوالعلي و بوالعلا
از جان و دل نوشش کنم اي باغ اسرار خدا
زان سان که اول آمدي اي يفعل الله ما يشا
در بي دلي دل بسته بين کاين دل بود دام بلا
در سبزه اين گولخن همچون خران جويد چرا
آيد مرا شام و سحر از بانگ تو بوي وفا
ور ره در بسته بود از ره ديوار بيا
مست و خرابم مطلب در سخنم نقد و خطا
راست بگو شمع رخت دوش کجا بود کجا
دولت آن جا که در او حسن تو بگشاد قبا
تا چو بکاهد بکشد نور خدايش به خدا
چاکر و ياري گر تو آه چه ياري صنما
گر چه که خود سرمه جان آمد آن گرد مرا
ابروي او گره نشد گر چه که ديد صد خطا
هست خيال بام تو قبله جانش در هوا
خاصه که در گشايد و گويد خواجه اندرآ
تا که ز روي او شود روي زمين پر از ضيا
در تن من کشيده بين اطلس زرکشيده را
سينه بسوزد از حسد اين فلک خميده را
کز تنکي ز ديده ها رفت تن تو در خفا
پيش دو نرگس خوشش کشته نگر دل مرا
زند خورشيد بر چشمت که اينک من تو در بگشا
همي داند کز اين حامل چه صورت زايدش فردا
مگر درياي غفراني کز او شويند زلت ها
از او افتاده يعقوبان به دام و جاه ملت ها
کشدشان در بر رحمت رهاندشان ز حيرت ها
نهاده بر کف وحدت در سبع المثاني را
ره فرعون بايد زد رها کن اين شباني را
که ره نبود در اين بستان دغا و قلتباني را
که عشقي هست در دستم که ماند ذوالفقاري را
به اول بنگر و آخر که جمع آيند غايت ها
که لاف عشق حق دارد و او داند وقايت ها
که جانش مستعد باشد کشاکش هاي بالا را
تقاضايي نهادستي در اين جذبه دل ما را
که جانش مستعد باشد کشاکش هاي بالا را
چو ديد از لاله کوهي که جام آورد مستان را
ز پنهان خانه غيبي پيام آورد مستان را
که ساقي هر چه دربايد تمام آورد مستان را
که مکر عقل بد در تن کند بنياد صورت را
کز آتش هر که گل چيند دهد آتش گل رعنا
که او شمسيست ني شرقي و ني غربي و ني در جا
که اينت واجبست اي عم اگر امروز اگر فردا
فرومگذار در مجلس چنين اشگرف جامي را
به خود در ساغرم ريزي نفرمايي غلامي را
به شست عشق دست آورد جان بت پرستش را
ور زان که خداوندي هم بنده شوي با ما
تا تو همه تن چون گل در خنده شوي با ما
اي دور قمر بنگر دور قمر ما را
زين روي دوا سازد هر لحظه گر ما را
خود کيست که دريابد او خير و شر ما را
تو گوش مکش اين سو هر کور عصايي را
عقلي بنمي بايد بي عهد و وفايي را
در آب فکن زوتر بط زاده آبي را
لب خشک و به جان جويان باران سحابي را
رستم چه کند در صف دسته گل و نسرين را
کان زهره به ميزان شد تا باد چنين بادا
با ناي در افغان شد تا باد چنين بادا
در کوه کند رخنه تا روز مشين از پا
جان را برسان در دل دل را مستان تنها
هر جا که روي ما را با خويش ببر جانا
هر جا که روي آيي فرشت همه زر بادا
در جوش و خروش آور از زلزله دريا را
در کار درآري تو سنگ و که خارا را
ور خسرو شيريني در عشق چو فرهاد آ
مگو فاش مگو فاش ز مولي و ز مولا
که شب و روز در اين ناله و غوغاست خدايا
چه نورست و چه شورست چه سوداست خدايا
به هر سو مه و خورشيد و ثرياست خدايا