ديوان انوري

ولي در پاي تو گشتم بدان بوي
که عهدت همچو عشقم پايدارست

چو گويم بوسه اي گويي که فردا
کرا فرداي گيتي در شمارست

در تاب شدي که گفتم از تو
جز درد مرا چه يادگارست

گرچه در عين کمالست از نکويي گوييا
از وراي آن کمال او کمالي ديگرست

ره بيرون شد از عشقت ندانم
در هر دو جهان گويي فرازست

در اين ماتم سرا يعني زمانه
بسا عيد و عروسي کز تو بازست

در کوي وفاي تو به انصاف
يک دل به هزار جان دريغست

غمگنان را هر زمان در کنج عشق
ياد نام دوست صحرايي خوشست

عمرها در رنج چون امروز و دي
بر اميد بود فردايي خوشست

کار دل از آرزوي دوست به جانست
تا چه شود عاقبت که کار در آنست

عشوه دهد چون جهان و عمر ستاند
در غم او عشوه سود و عمر زيانست

عاشقي اي انوري دروغ چگويي
راز دلت در سخن چو روز عيانست

خوشترم آن نيست که دل برده اي
دل در جان مي زند آن خوشترست

اين همه هست و تو نه با انوري
وين همه در کار جهان خوشترست

دستم نرسد همي به شادي
تا پاي غم تو در ميانست

با آنکه نشان نمي توان داد
کز وصل تو در جهان نشانست

گفتم که به تحفه پيش وعده اش
جان مي نهم ار سخن در آنست

دل گفت که بر در قبولش
هرچه آن نرود به دست جانست

ساقيا در ده آن ميي که ازو
آفت عقل و راحت جانست

غم عشق تو در جان هيچ کم نيست
چه جاي کم که هر ساعت فزونست

به وجهي خون همي بارم من از دل
که در عشق توام غم رهنمونست

تويي کز زلف و رخ در عالم حسن
ترا هم نيم شب هم چاشتگاهست

بسا خرمن که آتش در زدي باش
هنوزت آب خوبي زير کاهست

پي عهدت نيايد جز در آن راه
کز آنجا تا وفا صد ساله راهست

ز عشوت روز عمرم در شب افتاد
وزين غم بر دلم روز سياهست