167906 مورد در 0.12 ثانیه یافت شد.
ديوان فيض کاشاني
پاي دل را ز دست چون نشوم
خوشتر از شهد بود در کامم
در معني ليک شوخ و شنگ آمده ام
در ديده دشمنان خدنگ آمده ام
بود آرام در عين طپيدن
اولش بايد تأمل در سخن آنگه سخن
ز هولم در آنروز بي باک کن
نيست در بحر حقايق گهري بهتر ازين
در ثنايش نرگس بيمار ميگويد سخن
وآن يکي در باطن از اسرار ميگويد سخن
در حق آن يار مي گويد سخن
بيابيا که نمانده است آب در گل من
تا نيايد بکف آن دلبر عياره من
سوخت در آتش هجرش جگر پاره من
بود روزي بگيرد دامنش دست غبار من
چو نيست من بيکسي در همه بيکسان
زآن ميان خلقي فکندي در گمان
زآن ميان هم نيست چيزي در ميان
در ميان هم غير موئي نيست زان
در دلم حسرت ديدار همانست همان
گو غمزه دست رنجه مکن در شکار من
در سفر ناچار باشد پاس مرکب داشتن
تا تواني سعي ميکن در نجات خويشتن
در آتش سوزان مرو اي دل بپاي خويشتن
ورنه در جان هواي تست روان
آندم که (فيض) روي کند در دعاي تو
در سراغت ميدود دل کو بکو
مهر نهفته در بيان نکته بنکته تو بتو
آنکه گردد در ره او گرد کو
در کنار در و گوهر ريخته
بزار بر در ما تا برويد اشک گياه
بايدش جز سعي در دانش نباشد مشغله
از ذکاشان نيست در تاريکي ره مشعله
گروهي قيل و قال آورده در گفتار افتاده
وين طرفه در نقاب بديدار بوده اي
وآن دگر را در فراقت ديده خونبار ده
مستيي در انس و جان افکنده اي
در طلب گرد جهان افکنده اي
بگشاد چو جود را خزانه
سببهاست حيران او در ميانه
امروز در مفارقت ما چگونه اي
از مستي ما غلغلي در گنبد ميناستي
فرياد لا علم لنا در عالم بالاستي
چو تو در جهان نگنجي بخيال کي درآئي
آن قماش فلکي باز متاع چمني
بر تو رهي ندارم بجز از در گدائي
در فرقتت خاکسترم تو آتشي تو آتشي
نظري کن که بتاب آيم و در تب هله هي
در دل من بغمزه جا کردي
در سر بيخمار من مستي جاودان توئي
داريش در بيقراري هر چه خواهي ميکني
عابدان را در ثواب و در عقاب انداختي
آتشي در خرمن شوريدگان انداختي
در هويدائيت ما را در حجاب انداختي
نيست در زير فلک هم نفسي
نيست در دور زمان غير حسي
در محنت و در بلا چه داري
در غمزه زنان هوشبر ما بلکه تو باشي
گرم در ديده گريان درآئي
يارب مباد مرگم در رنگ زندگاني
بغير درگه ما هست در جهان جائي؟
کجاست در دو جهان غير درگهت جائي
در امل بلقاي اجل فراز کني
در مجاز بروي خود ار فراز کني
در نه کجا شد هان هان چه کردي
اعمي و ابکم و اصم تا کي
جان در سر غمزهاي جانانه کنيم
در ورزش فهم راز مردم مردم
سر در ره آن نگار در باز و مترس
ديوان اشعار منصور حلاج
چون در رياض انس بسي کرده چرا
شاها همان حديث حسين است و کربلا
پس چرا در خارزار انس ميجوئي چرا
در عزايت آسمان پوشيده اين نيل وطا
در هر قدمي کعبه صد گونه نياز است
در جان حسين آرزوي عزم حجاز است
بوي شکنج زلف تو در مشک ناب نيست
باشد هنوز در سر من آرزوي دوست
گلشن شنيده اي که در او عندليب نيست
فرشته کيست که باري در اين شمار آيد
با کثرت موهوم در اين بزم ميائيد
اگر دلدار اهل دل در او ديدار ننمايد
در مجلس دلسوختگان خام نباشد
در ماه دي ببين که چه نوروز گشته بود
گاه در مجلس بگريد گاه دلسوزي کند
که محرمان سراپرده يقين رفتند
آب بقاست مضمر در ضربت سنانش
گاهي در آبم گاهي در آتش
که در فراق صبوري محال مي بينم
در آن کمال که صورت نگاشت حيرانيم
تا هر چه بود در ره سودا بباختيم
پا در حريم کعبه احرار مي نهيم
زانرو فتاده است خلل در بناي چشم
گلي که در همه بوستان نمي يابم
چون چراگاهت مقرر گشت در گلزار جان
در ديده هر عاشق هم کرده تماشا تو
در ده قدح باده اي ساقي و صهبا تو
ليک در کنج دل اشکستگان جا کرده اي
عقل کل در درک آن حيران و دروا آمده
تا دلت بر سر آن آداب دانا آمده
تا نبازي جان خود را در ره جانانه