ديوان انوري

در وصف حسن آن لب ناهيد چنگ مطرب
بر چرخ حسن آن رخ خورشيد برج کوکب

در پيش نور رويش گردون به دست حسرت
بربست روي خود را بشکست نيش عقرب

در من يزيد وصلش جاني جوي نيرزد
اي انوري چه لافي چندين ز قلب و قالب

خه از کجات پرسم چونست روزگارت
ما را دو ديده باري خون شد در انتظارت

در آرزوي رويت دور از سعادت تو
پيچان و سوگوارم چون زلف تابدارت

اي جان و روشنايي به زين همي ببايد
تو برکناري از ما، ما در ميان کارت

با مات در نگيرد ماييم و نيم جاني
يا مرگ جان گزينم يا وصل خوشگوارت

گر بخت دست گيرد ور عمر پاي دارد
يکبار ديگر اي جان گيريم در کنارت

درد دل چندان که گنجد در ضمير
حاصلست از عشق دلداري کجاست

اندرين ايام در باغ وفا
گر نمي رويد گلي خاري کجاست

در جهان عاشقي بينم همي
يک جهان بي کار با کاري کجاست

تا دل مسکين من در کار تست
آرزوي جان من ديدار تست

جان و دل در کار تو کردم فدا
کار من اين بود ديگر کار تست

شايدم گر جان و دل از دست رفت
ايمنم اندي که در زنهار تست

دل نفس از عشق تو تنها نزد
در همه دلها هوس روي تست

از در خود عاشق خود را مران
رحم کن انگار سگ کوي تست

دل در آن يار دلاويز آويخت
فتنه اينست که آن يار انگيخت

تا ترا جان جهان خواند انوري
در جهان شوري پديدار آمدست

پايم از عشق تو در سنگ آمدست
عقل را با تو قبا تنگ آمدست

هرچه داني از جفا با من بکن
کت زبوني نيک در چنگ آمدست

در عشق تو بر اميد سودي
صد بار مرا زيان رسيدست

خود وفا را وجود نيست پديد
وين که در عادتست گفتارست

دست در کار عافيت نشود
هر کجا عشق بر سر کارست

در باغ زمانه هيچ گل نيست
وان نيز که هست جفت خارست

هر چند شمار کار فردا
کاريست که آن نه در شمارست