جام جم اوحدي مراغي

عور ماند، که پرده در بودست
خوار ماند، که عشوه گر بودست

کور و در دست او عصايي نه
عور و بر دوش او کسايي نه

جانش از نور علم عاري و عور
تن ز ظلمت بمانده در گل گور

کارش از دست رفته، سر در پيش
ديده احوال خويش و رفته ز خويش

چون در آيد سرش ز غفلت نوم
بشناسد که : «ليس ظلم اليوم »

هر به يک چند در لباس خيال
اندر آيد به خواب اهل و عيال

پيش از آن کت اجل کند در خواب
خويشتن را به زندگي درياب

صاحبا، در شب سعادت خواب
مکن و روز نيک را درياب

تحفه کين مفلس فقير آورد
در پذير، ارچه بس حقير آورد

نظري کن به حال من زين به
زانکه من هم رعيتم در ده

اين چنين فضل و خلق بايد و خوي
تا توان باخت در معاني گوي

اندرين جام کن به لطف نگاه
تا ببيني چو بيژنم در چاه

گرد وزر و پي وبال نگشت
در سخن بر کسي عيال نگشت

زو بر انداز پرده پوشش
تا چو گوهر کنند در گوشش

مرسان باد حاسدش به ترنج
همچو گنجش رها مکن در کنج

جلوه اي ده ز رونق و نورش
خاصه در دستگاه دستورش

ديوان انوري

اي گم شده مه ز عکس رويت
در کوي تو لعبتان چين را

باري به عمرها خبري يابمي ز تو
چون نيست در هواي تو از خود خبر مرا

تا بود در عشق آن دلبر گرفتاري مرا
کي بود ممکن که باشد خويشتن داري مرا

ساقي عشق بتم در جام اميد وصال
مي گران دادست کارد آن سبکساري مرا

در مغرب زلف عرض داده
صد قافله ماه و مشتري را

بوديم بر کنار ز تيمار روزگار
تا داشت روزگار ترا در کنار ما

آري به اختيار دل انوري نبود
دست قضا ببست در اختيار ما

شد بر سر کوي لاف عشقت
سرها همه در سر زبانها

داند همه کس که آن چه طعنه ست
دندانست بتا در اين دهانها