جام جم اوحدي مراغي

خوب کاران او چو کشت کنند
گاو در خرمن بهشت کنند

تا دلت مرغ پخته خواهد و مي
چون نهي در بهشت باقي پي؟

طلب آن تبارو خويشي کن
روي در روي فضل و پيشي کن

گفت: اگر در ميانه کس باشد
عشق را اين دليل بس باشد

هر که او روي در خداي کند
صلب خود را صليب ساي کند

خويشتن را به جهل خوار مکن
دست با ديو در کنار مکن

اين دو را از ميان چو بردارد
دست با خويش در کمر دارد

چون به علم و عمل شوي در کار
روزت از روز به شود ناچار

گرنه در عقل روزبه گردي
به چه رتبت رئيس ده گردي؟

رخنه اي در سپهر چارم بر
رخت بربام هفت طارم بر

در قيامت کجا رود با نفس؟
علم هر بوالفضول و هر با خفس

وين سه علم ار کني به عقل نظر
از کلام و حديث نيست به در

جان بسيطست و اين سه علم بسيط
تو فرو رفته در وجيز و وسيط

و آن دو را در ميان چو واسطه نيست
به حقيقت دو نيستند، يکيست

نور بر سايه چون زيادت شد
غيب در کسوت شهادت شد

در اين نه مقوله بسته شود
دل ازين چار قيد رسته شود

گه کند در جمال حور نظر
گه ز کوثر کنندش آبشخور

عملت ميبرد علم در پيش
علم خود را جدا مدار از خويش

در زمين شير و انگبين گويي
چون روي بر فلک همين گويي

بي عمل در بهشت رفت آدم
آدمي بي عمل درآيد هم

گر بدان نکته دست رد نزدي
در ره «اهبطو» ش حد نزدي

خوردن اينجا روا نميدارند
در بهشت آش و سفره چون آرند؟

در بهشت ار خوري جو و گندم
همچو آدم کني ره خود گم

در جهان جاي او حجيم بود
آبش از جرعه حميم بود

او در آن دودهاي آتش ريز
ميرود چشم بسته، افتان خيز