جام جم اوحدي مراغي

ميدهد در تنم گواهي دل
که نگويي سخن ز مشتي گل

مگر آندم که روز آن باشد
اوحدي نيز در ميان باشد

چون شود در تن آن نظارت کم
بدنت را شود حرارت کم

گر نکوکار بوده باشد، رست
ورنه در خاک خوار ماند و پست

هر يکي را در آن جهان جاييست
وندران منزلي و ماواييست

وين بدن را عذاب گوري هست
در لحد نيز تلخ و شوري هست

آنکت از آب در وجود آورد
بازت از خاک زنده داند کرد

تن نيکان فروغ جان گيرد
هر دو را نور در ميان گيرد

زين طبايع تو تا نگردي پاک
نکني رخ به طبع در افلاک

جاي اصلي طلب، مرو در خواب
ور نداني، بپرس از آتش و آب

اين فطيري که کرده اي تو به دست
در تنور اثير نتوان بست

آن که بي کار و آن که در کارند
هر يکي رخ به مامني دارند

جهد آن کن که: پخته باشي و حر
تا در آن ورطه ها نماني پر

اندرين خانه کار خويش بساز
تا در آن عقده ها نماني باز

جان خود را، که در جهان بستي
به زر و سيم و خانه پيوستي

رخ به راه آر و رخت بر خر نه
جاي پرداز و پاي بر در نه

چار عنصر به چار ميخ در آر
شاخ تن را ز بار وبيخ درآر

تا تو جز چوب و در نداني ديد
رازهاي دگر نداني ديد

سخن عشق زير و بالا نيست
در ره عشق رخت و کالا نيست

تاج و تختي که پاو سر داند
عاشقش کم ز خاک در داند

بکن از راه حکمت و معقول
سير در عالم نفوس و عقول

هرچه فانيست در ضمير مهل
جز به باقي مده تصور دل

نتواني به چشم سر ديدن
جز سروريش و بام و در ديدن

علم باقي بدان که چيست؟ بجوي
وين بقا در ديار کيست؟ بپوي

هر چه در جنت تو ديده شود
هم ز کردارت آفريده شود