جام جم اوحدي مراغي

کم بري زر، ز زرق نپذيرد
پر بري، زود در بغل گيرد

ببرندش به دعوتي دو سه گرم
تا در افتد زنان خلق به شرم

از ميانشان برون رود درويش
ناخن اندر قفا و سر در پيش

همه در هم خورند کين فرضست
خود نگويند کز کجا قرضست؟

لوت خوردي و زله بر بستي
در گماني که رفتي و رستي

چشم صد کون خر بخواهي بست
تا بليسي تو در ميانجي دست

پي تقليد رفتن از کوريست
در هر کس زدن ز بيزوريست

گر به سالوس دام باز کشم
سر خورشيد در نماز کشم

خويش را زين غرور باز آور
روي در قبله نياز آور

غول در ده مهل، که راه کند
ده ده او را که ده تباه کند

باز قومي ز کارها جستند
رنگ آنها به خويش در بستند

هر که گردن بپيچد از در او
گر سپهرست، خاک بر سر او

بر چهل مرد بود پيرهني
بلکه چل روح بود در بدني

هر که دريافت سر آل عبا
خواه در خرقه باش و خواه قبا

ره به هنجار من کجا يابي؟
زانکه بيدارم و تو در خوابي

تو که حلوا خوري و برياني
خلق را در سخن نگرياني

دل من مست گشت و در بيمم
که: بدانند حال ازين نيمم

عمر خود در هوس تلف کرده
نام خود رند و ناخلف کرده

اگر از باده جام پر دارم
زيبدم، زانکه جام در دارم

در چنين حيرت و تهي دستي
مهر بي نيست جز مي و مستي

ميروم شرمسار و سر در پيش
زاد راهي نکرده از کم و بيش

گر چه صد پي به خاکم اندازد
سر نگون در مغاکم اندازد

داد من چيست؟ راه دادن او
بر در خود پناه دادن او

کار در دست بنده خود چه بود؟
همه از تست وز تو بد چو بود؟

از من و روز و شب گنه جستن
وز تو در يک نظر فرو شستن