جام جم اوحدي مراغي

در صفاتش چو از صفا نگري
هر چه بود او بود چو وانگري

دوربينان رخش چنين ديدند
به صفت در شدند و اين ديدند

از براي صفات او باشد
بر در هر که گفتگو باشد

گشت ظاهر که دل درو بندي
ماند باطن که در نپيوندي

گر چه با او به جان همي کوشند
بيشتر در گمان همي کوشند

صفتش در هزار و يک پردست
وز حساب آن هزار و يک فردست

نيست، گر نيک بنگري، حالي
در جهان ذره اي ازو خالي

صدف آخر نه هم ز صحبت در
گشت غزاز رنگ چهره غر؟

تو که در حق مرده اين گويي
زندگان را چرا نميجويي؟

دل در آن نور چون مقيم شود
حرکات تو مستقيم شود

به محبت چو مبتلا باشي
گاه و بيگاه در بلا باشي

به ولايت چو دل ستوده شود
در هيبت برو گشوده شود

چون رسي در مقام محبوبي
زو نبيند دل تو جز خوبي

چون نه اي واقف از دعاي بشر
ميبري در دعاي باران خر

هر چه در خط عالم اويند
همه تسبيح او همي گويند

گر ازين در بود عبارت تو
کس نپيچد سر از اشارت تو

در جهان اسم اعظم او داند
و آن بود کوت بر زبان راند

هر چه خواهي به قدر حاجت خواه
تا بدان در دهند بازت راه

حال آن طفل و حالت تو يکيست
در بزرگي و خردي ارچه شکيست

در عزش به رخ فراز کند
چشم او را به نور باز کند

نهلد در حجاب ذاتش را
نه به دست خلل صفاتش را

هر چه در جسم درد و داغ شود
روح را روغن چراغ شود

که بسي دام و دانه در راهست
گذرت جمله بر سر چاهست

چو نهنگند باز کرده دهان
همه در نيل غرق و گشته نهان

تا که مي آورد ز در خواني؟
يا که سازد برنج و برياني؟