جام جم اوحدي مراغي

دل چو نعل اندر آتش اندازد
عرش را در کشاکش اندازد

ديگر، اي مرغ دل، به پرواز آي
در چه انديشه رفته اي، باز آي

تا تو در چرخ واي واي زني
همچو مصروع دست و پاي زني

سخني کان ز اهل درد آيد
همچو جان در ضمير مرد آيد

روح چون در جمال حق پيوست
جنبش پاي چون بماند و دست؟

زن و نظاره اي پر از در و بام
پيش ايشان سماع دارد نام

مپسند اين سماع در دانش
بي زمان و مکان و اخوانش

از در معرفت مگردان روي
کام جويي، به شهر عرفان پوي

جز رخ او بهر چه در نگرند
گر چه طاعت بود، گنه شمرند

به ادب گشته مستقيم احوال
ديده ور گشته در طريق کمال

در صفتهاي او نظر کرده
ز انجم و آسمان گذر کرده

بي نشان در نشست و خاست همه
از کژي دور و گشته راست همه

هر چه شان دور دارد از در دوست
گر بهشتست، خاک بر سر اوست

تا شود در حضور و غيبت او
همه دلها ملا ز هيبت او

هر چه از فيض او براندوزد
به دگر طالبان در آموزد

هر کسي را که يافت قابل آن
زودش آورد در مقابل آن

هر چه داند در آن ارادت حق
باز گويد هم از افادت حق

زانکه شرک از ريا پديد آيد
در هر فتنه را کليد آيد

در تجلي به نور غرق شود
فرق او پاي و پاي فرق شود

در نهايت رسد بدايت او
پر شود عالم از هدايت او

هر که با کردگار کاري داشت
در دل خويش غير او نگذاشت

گفته: «هذا فراق يا موسي »
چون رود در جوال با موسي؟

هر چه داري به راهشان انداز
خويش را در پناهشان انداز

چون نباشد ز جام عزت مست
خنجر قربتي چنان در دست

صفتش را به دل نشايد يافت
در صفاتش خلل نشايد يافت