جام جم اوحدي مراغي

تو ازين عهده گر برون آيي
در نگر تا به شکر چون آيي؟

زانکه در شکر اگر نکوشي تو
کم شراب مزيد نوشي تو

در شناساست اين سخن را روي
نشناسي، هر آنچه خواهي گوي

پيش ازين آدمي و اين آدم
ديو بود و فرشته در عالم

تن و جان را به دست عقل سپار
پاي بيگانه در ميانه ميار

روح و چندين فرشته در کارند
تو به خوابي و جمله بيدارند

هر کجا عقل و جان تواند بود
تن کجا در ميان تواند بود؟

دل نداري، ز جان چه کار آيد؟
جان بيدل چه در شمار آيد؟

با علي عشق و دل چو ياور بود
در چنين فتحها دلاور بود

در خيبر به دست نتوان کند
دل تواند، دل اندرين دل بند

از تنت هر دري به بازاريست
دل شب و روز بر در ياريست

در دلت هر چه جز اله بود
گر فرشته است غول راه بود

سر ايمان، که پيچ در پيچست
گر نه تصديق دل بود هيچست

قلبت از جان و از خرد زادست
باز در قلب هر دو استادست

نفس تا از کژي خلاص نيافت
جاي در بارگاه خاص نيافت

وگر اين دل رها کني در حال
گربه او را بدرد از چنگال

هر که بر فرج ازين حصار کند
با ملک دست در کنار کند

فکرتش چون نشد بغيري خرج
نفخ روحش دميده شد در فرج

مکن، اي مرده دل، به زجر و به زور
خويشتن را به زندگي در گور

هر که عاشق نشد تمام نگشت
وانکه در عشق پخت خام نگشت

همره عشق شو، که يار اينست
در پي عشق رو، که کار اينست

عشق را روي در هلاک بود
هر کرا عشق نيست خاک بود

هوس از صورتي گذر نکند
عشق در هر دو شان نظر نکند

راه باريک و وقت بيگاهست
رو بگردان، که چاه در راهست

مرد در راه عشق مرد نشد
تا لگد کوب گرم و سرد نشد