جام جم اوحدي مراغي

دل مخوان، اي پسر، که دول بود
آنکه در چاه خلق گول بود

ريسمانيست سست صورت جاه
تو به اين ريسمان مرو در چاه

ماه يکشب که در برو بستند
مردم او را ز بامها جستند

نه صدف نيز از آن دهن بستن
شد به در و به گوهر آبستن؟

غنچه کو در کشد زبان دو سه روز
هم بزايد گلي جهان افروز

راه مردان به خودفروشي نيست
در جهان بهتر از خموشي نيست

آنکه در شانش اين چهار آيت
آمد، او برد ره فرا غايت

خلوت تنگ گور مرد بود
زنده در گور نيک سرد بود

روي در فضل بي نياز کني
پشت بر فضله مجاز کني

خويشتن را ازين و آن باز آر
پس همي گير چله در بازار

تاج را لازمست دري خاص
در اين تاج نيست جز اخلاص

به ريا روي در خداي مکن
پيش يزدان به زرق جاي مکن

بر تو پوشيده جوهري چندست
که از آنجمله کار در بندست

زآن غلطها چو پا کشد راهت
نبرد ديو فتنه در چاهت

طاعت خود ز چشم خلق بپوش
زان مکن ياد و در فزوني کوش

غير در دل مهل، که راه کند
که چو ايزد درو نگاه کند

تن به طاعت چو خوپذير شود
در دل اخلاص جايگير شود

از خود و ديگري خلاص شود
در ره از بندگان خاص شود

در محل صفا قدم راند
هر چه غير از وفا عدم داند

گر بگويي که: چيست در دستم؟
بر نپيچم سر از تو تا هستم

هر که حال به خويش در بندد
که ندارد، به خويشتن خندد

آنکه ز اسباب در غرور افتد
از توکل عظيم دور افتد

تا ببيند که چيست مايه تو؟
در محبت کجاست پايه تو؟

تا غني در دني نپيوندد
اين يکي گويد آن دگر خندد

ايکه داري تو اين مني در پشت
چه نهي بر حروف او انگشت؟