جام جم اوحدي مراغي

گر چه در عهد اقالت آوردند
حالشان گفت و حالت آوردند

آنکه در خورد صحبتست و حضور
مکن او را به خدمت از خود دور

هر که آمد، گرش مريد کني
در زمستان مگس قديد کني

سفره اي چرب ديد و حلقه ذکر
در ميان جست ترکمان بيفکر

ذکر در دل چو جاي کردو نشست
بانگ خواهي بلند و خواهي پست

در دلت دار و گير تاراجست
زان به تلقين پير محتاجست

نيست در هيکل الف بي تي
خوبتر زين دو نفي و اثباتي

هر چه غير از خداست اندرده
در دم لاي اين شهادت نه

قول و فعلش چو مستقيم آيد
در مقام ادب مقيم آيد

هر چه آيد به خفيه در دل پير
کند آماده زود و گويد: گير

تحفه جان نهاده بر کف دست
روي دل کرده در سراي الست

تا چو در وي کند سعادت رو
تخته بيرون برد به ساحل «هو»

رستمي پشت کرده بر دستان
روي در تيغ کرده چون مستان

چه به چپ در دهي ندا از راست؟
که جزو هر چه هست جمله هباست

گله در چول و غله اندر چال
نتوان داشت چله از سر حال

از چهل خصلت ذميمه ببر
تا تو در چله فرد باشي و حر

پس به خلوت نشين و زاري کن
در فرو بند و چله داري کن

هر که زين پر شد و از آن خالي
در ممالک ولي شد و والي

به مريد ار خبر دهند از غيب
در چنين حالتي نباشد عيب

چو ز دلها شود به صدق آگاه
در دل او شود ز دلها راه

طلبت چون درست باشد و راست
خود در اول قدم مراد تراست

حق چو خواهد که بنده راه برد
از بديهايش در پناه برد

عجب بلعام را چو شد در پوست
سگ اصحاب کهف بهتر ازوست

با جوي عجب در ترازوي راز
هيچ باشد هزار ساله نماز

ديدم و نيست در جهان باري
بهتر از عجز و نيستي کاري