جام جم اوحدي مراغي

خود وفا نيست در نهاد جهان
مکن اندر دماغ باد جهان

تو هم اينها در آب مي بيني
يا خود اين ها به خواب ميبيني

رخ زنگي مبين، ببين دل او
در جهان هر کسي و حاصل او

تا چنين زنده اي تو در خوابي
چون بميري تمام دريابي

روغنش در چراغ کم گردد
پشتش از بار خرزه خم گردد

عقل را روي در کمالي هست
بجزين خورد و خفت حالي هست

زن ازو سير و بچگانش هم
همه در قصد مال و جانش هم

گور پر مار و خانه پر کژدم
خواجه در دام و گفتگوي از دم

مرغ و ماهي چه ميکشي در دير؟
چون نشان سمک نداني و طيز

در نگر تا: کجاست غم خواري؟
غم اوخور، چو ميکني کاري

در سماوات کن به فکرت سير
روح پيوند شو به عالم خير

تا چو باشد توجهت به فلک
در رکابت روند جن و ملک

بدر آر از گل طبيعت پاي
تا کني در ميان جنت جاي

در گذار تو هر هوس داميست
از حيات تو هر نفس گاميست

اين چنين کارخانه اي در دست
تو چنان خفته خوش، چه عذرت هست؟

منشان ديگ جستجو از جوش
تا رگي هست در تنت ميکوش

واقفي، بر در مجاز مگرد
رخ نهادي به تير باز مگرد

در پي شاه هر کسي بشتافت
پر بگشتند و کس نشانه نيافت

آن کساني که در هنر کوشند
خويش را از نظر چنان پوشند

راه معني باسب و زين نروند
جز به دل در طريق دين نروند

تا به هر رشته اي در آويزي
کي ازين چاه بر زبر خيزي؟

چند در بند فربهي باشي؟
پر مشو کز هنر تهي باشي

دست آزاده اي به چنگ آور
روي در روي نام و ننگ آور

اولش مهد و آخرش تابوت
در ميان جستجوي خرقه و قوت

خواه اطلس بپوش و خواهي دلق
با خدا باش در ميانه خلق