جام جم اوحدي مراغي

پاي خود پي کن و بسر ميگرد
عجز پيش آر و در بدر ميگرد

در طلب گر تو پاک باشي و حر
همچودريا شوي ز معني پر

با ادب رو، که نيکخواه تو اوست
در سفرها دليل راه تو اوست

در سفر چون پي شکم گردي
از کجا صدر و محتشم گردي؟

گر شکر در دهان او ريزي
زهر قاتل شود چو برخيزي

که به جز راه حق نرفتندي
در پي جرو دق نرفتندي

رنگ پوش دروغ چون پر شد
عقد خرمهره رشته در شد

به روش چون گناه گار شدند
همه در چشم خلق خوار شدند

روز در آفريدن و لادن
نيم شب نخره بر فلک دادن

نفست از حلقه کي پذيرد پند؟
در شهوت ز راه حلق ببند

حلقه درگير و حقه پر معجون
اين بود ديو و آن گزد در کون

نتوان ريختشان اگر دردند
که در آن زرق رنج پر بردند

از تو بود اين خطا، نه از وي بود
چونپرسي که در خطا کي بود؟

ترکمان گول و کلبه پر سمسار
نخرد خام جز يکي در چار

وانکه يک لحظه خورد و خوابش نيست
وينکه در خانه نان و آبش نيست

چون صغير و کبير نيست معاف
در صغاير قدم منه به گزاف

نکند هر چه عقل نپسندد
در باطل به خود فرو بندد

در دل خود مکن حسد را جاي
از درون زنگ بغض و کين بزادي

نيکي ار در محل خود نبود
ظلم خوانندش، ار چه بد نبود

حکمت نيک وبد چو در غيبست
عيب کردن ز ديگران عيبست

خواجه اي، بگذر از غلامي چند
پخته اي، در گذر ز خامي چند

تا تو باشي به کار بالا دست
در مکن پنجه و ميآلادست

گفت خود را به داد عادت کن
دست در کيسه سعادت کن

در پيش روز و شب دعا گويند
سال و مه مدحت و ثنا گويند

گر چه روز از کسم نپرسي راز
نيستم بي تو در شبان دراز