جام جم اوحدي مراغي

مسند شرع در مراغه به کام
زين دو قاضي القضاة نيکو نام

آب رحمت بر آن زمين بارد
که در آن خاک تشنگان دارد

در دم بوته رياضت و قهر
متفق گشته سر او با جهر

به تکبر برين زمين نرود
بر در خلق جز به دين نرود

آنکه در علمش اين مقام بود
شايد ار مرشد و امام بود

در دل اهل صدق تخم بهشت
زين نم و زين تپش تواني کشت

سوي مقري کند به روز نگاه
هم چو يعقوب در تاسف و آه

دامني را که در کشي ز هوا
اين اثرها کند، رواست، روا

گرگ اول چو بيگناه آمد
نام او در کتاب شاه آمد

گرگ آخر چو در فضيحت ماند
ايزد او را به نام خويش بخواند

استوار و شجاع باش و دلير
در نفاذ امور شرع چو شير

عقل را شرع در کنشت کند
جبن را شرع خوب و زشت کند

هر که زين صدق دم تواند زد
در ولايت قدم تواند زد

صدقت از نار خود سقيم کند
صبر در صدق مستقيم کند

صدق ميزان کرده ها باشد
و آنچه در زير پرده ها باشد

حکمت از فکر راست بين باشد
در مراعات سر دين باشد

به هوا و مجاز دم نزند
در پي آرزو قدم نزند

گرنه آني که در گمان افتي
هرخسي را حکيم چون گفتي؟

چيست ميراث او طلب کردن؟
در دو شب خرج يک جلب کردن

اگر اين چند حق بجاي آري
رخت در خانه خداي آري

جنبشي کن، که نيست جاي نشست
مگر آيد مراد دل در دست

تا بداني که کيستي و که اي؟
در چه چيزي و چيستي و چه اي؟

چون نداني به پاي روح سفر
بايدت در جهان چو نوح سفر

چند در خانه کاه دود کني؟
سفري کن، مگر که سود کني

چون توان برد نقد درويشان؟
جز به دريوزه از در ايشان