جام جم اوحدي مراغي

چون اسير و عيال مند شوي
به سر و پاي در کمند شوي

کنده در پاي و بند بر گردن
چون توان فخر خواجگي کردن؟

روز تا شب بلا و بار کشي
تا شبش تنگ در کنار کشي

ز در دوستان به ماتم و سور
نتواني شدن به کلي دور

وقت خواب از رخش مگردان پشت
که در انگشتري جهد انگشت

مارت ابليس در بهشت کند
تا ترا پاي بند کشت کند

چون بري در درون جنت بار؟
وز برون دوستي کني با مار؟

نه به حجت توان به راه آورد
نه به اقرار در گناه آورد

مروش پي، تلف مکن مالت
که سبک در کشد به دنبالت

زانکه چون غول در سراي شود
گردنت را دوال پاي شود

در زنا گر بگيردت عسسي
بهلد، کو گرفت چون تو بسي

چون تو از پرده روي باز کني
وز در خانه سر فراز کني

پرده در پيش رخ چو مي بندي
نه به ريش جهان همي خندي؟

بسته در پاي مال کودک و دخت
روي انبان خويش را کيمخت

مريم از محصنات در بکري
چوي بري بد ز عيب بدفکري

نام بي شوهريش زشت نکرد
کز هوا روي در کنشت نکرد

چون بنگشود لب ز حرمت امر
آن سه شب در جواب خالد و عمرو

نه عجب بودش آن کلام چو شهد
زانکه با شير خورده بد در مهد

گرگ در پوستين و يوسف نه
جز غم و حسرت و تاسف نه

بعد از آن هيچ چاره نتوان کرد
ديو را در غراره نتوان کرد

هيچ در خلد حور نر باشد؟
گفت: بنشين که آنقدر باشد

در بهشت ار شوي تو، اي ساده
نهلندت سليم و نا گاده

به فريب دل خيال انگيز
هر دمش در فضاي فرج مريز

چه بزايد خود از چنان کوري؟
خاصه در وحشت چنان گوري

راست کن ره چون آب ميراني
ورنه خر در خلاب ميراني