جام جم اوحدي مراغي

گر چه در هر دو وضع و رفعي نيست
هم شراب اي پسر، که نفعي نيست

خورش و مي چو در هم آميزي
خون خود را به خوان خود ريزي

تو در آبي، چنين دلير مرو
بر کنارش رسي، به زير مرو

گر چه آبي تنک نمايد و سهل
پاي در وي منه تو از سر جهل

زانکه در کردن عمارت عام
هم مثوبات باشد و هم نام

ور نداري، که خانه سازي، زر
رخت در کوچه کريمان بر

در ادا کوش چون کني وامي
منه از وعده پيشتر گامي

قدم دوستان به خانه در آر
دشمنان را مجوي نيز آزار

زين درست و درم به رغبت و ميل
پل و بندي بساز در ره سيل

ترک اين حرص خانه گير بده
فاردي، پاي در زياده منه

زر ز خاکست و بر زبر نرود
نهلد تا به خاک در نرود

هر چه در وجه آش و نان تو نيست
بفشان و بده که آن تو نيست

در دلم نيست از کسي خاري
با کسم نيز نيست آزاري

اصل در زن سداد و مستوريست
و گرش ايندو نيست دستوريست

از سخنهاي خوب و گفتن خوش
به نماز و به طاعتش در کش

ميکن ار بيني از خرد نورش
به نصيحت ز بام و در دورش

راه بيگانه در سراي مده
پيرزن را به خانه جاي مده

زن چو داري، مرو پي زن غير
چون روي در زنت نماند خير

هر چه کاري همان درود توان
در زيان گارگي چه سود توان؟

زن کني، داد زن ببايد داد
دل در افتاد، تن ببايد داد

چار در شهر روز مي خوردن
شب خرابي و جنگ و قي کردن

بشر در روم و تاجر اندر هند
چون نيايد به خانه فاجر و رند؟

در سفر خواجه بي غلامي نيست
بي مي و نقل و کاس و جامي نيست

پيش خاتون جز آب و نان نبود
و آنچه اصلست در ميان نبود

بنده خوب در حرم نبرند
آتش و پنبه پيش هم نبرند