جام جم اوحدي مراغي

چشم گيتي تويي، مرو در خواب
فرصت از دست ميرود، درياب

وانگهي ظالمي چنين در پي
تيغ دفع بدان تويي،يا حي

قلمي راست کرده در پس گوش
چشم بر خرده کسان چون موش

گر ترا تيغ حکم در مشتست
شحنه کش باش دزد خود کشتست

دو سه درويش رفته در دره
پي گوساله و بز و بره

هيچ در قهر خود نخواهي شد
حاکم شهر خود نخواهي شد

در مکش خط به نام نزديکان
پي منه بر مقام نزديکان

گر ترا کم دهد مرو در خشم
وز به آن بيشتر مگردان چشم

سود کس در زيان او مپسند
فتنه بر آستان او مپسند

گر به آبت فرستد، ار آتش
به رخ هر دو رخ در آور خوش

آنکه در صيد شاه دام نهد
بوسه بر دست هر غلام دهد

بر فتوح کسان ميفگن چشم
ور فتوحت نشد مرو در خشم

گر نماني نه در شمار شوي
ور بماني نه کم وقار شوي

در تو چون روزگار چشم کند
چون تواند دلت که خشم کند؟

نفس اگر شوخ شد، خلافش کن
تيغ جهلست در غلافش کن

بر سبک سر نشايد ايمن بود
که سبک سر به سر در آيد زود

در هنر بس پدر که داد دهد
پسري شپ شپش به باد دهد

اي که رويت به قربت شاهست
چه روي کابگينه در راهست؟

گر نه دين قايد امارت تست
بس خرابي که در عمارت تست

چه نهي در ميان اين دو فنا
بر خود و دوش خويش رنج و عنا؟

همه را روي در تو و تو به خواب
چه دهي پيش کردگار جواب؟

بيوه زن دوک رشته در مهتاب
کرده بر خود حرام راحت و خواب

در جهان هر چه حکمت و ريوست
همه ترياک زهر اين ديوست

بنگ در بر کشد به زنجيرت
گر نباشد مويز و انجيرت

آب گنديده، خاک پوسيده
در تو چون نفس و روح دو سيده