جام جم اوحدي مراغي

در سر پيل بر زني قلاب
گردن شير نرکشي به طناب

سه هزار آلت از درون و برون
درج کردند در تو، بلکه فزون

هم ترا تاج اصطفا بر سر
هم ترا خلعت صفا در بر

در جهان چاره اي نشد ز تو فوت
بجز از موت و چاره کردن موت

کس چه داند که بر چه باريکيست؟
اين چه رمزست و در چه تاريکيست؟

ز شرف صاحب زماني تو
به چه از خويش در گماني تو؟

ذهب و گنج در رصاصه او
قمر و شمس هر دو خاصه او

سعي کن در صفاي روح و بدن
تا شود تن چو جان و جان چون تن

آنکه هنجار آب گم کردند
عمر خود در تراب گم کردند

طالب اين وصول اگر هستي
در به روي طلب چرا بستي؟

خاتم خلقتي و خاتم خلق
در تو پوشيده آز جامه دلق

جمله راهست در تو مانندي
من از آنجمله گفتم اين چندي

پرده شهوت و غضب در پيش
منتبه کي شوي ز صورت خويش؟

گر چه جاي غمست، غم نخوريم
دست بر هم زنيم و در گذريم

خوش زمينيست، در عمارت کوش
حاصل رنج خود بپاش و بپوش

پادشاهي تو هم به مسکن خويش
بلکه در هستي خود و تن خويش

آنکه عدلش نميرود در خواب
ملک او را مکن به ظلم خراب

خلق ازين سايه در پناه آيند
مردم از فر او به راه آيند

هيچ در وقت تندي و تيزي
ميل و رغبت مکن به خونريزي

آنکه دل در تو بست جان يابد
وآنکه سودت برد زيان يابد

خطبه اينست و سکه آن باشد
که دو گيتي در آن ميان باشد

شاه مهر و وزير ماه بود
زين دو آفاق در پناه بود

شب چو رفت آفتاب در پرده
مه نيابت کند دو صد مرده

پي ايشان هزار دل در تست
کام اين بيدلان ببايد جست

روي چندين هزار دل در تست
کام اين بيدلان ببايد جست