جام جم اوحدي مراغي

که مکن زان در اوحدي را دور
يارمنديش کن ز عالم نور

ز کرم يک نظر به کارش کن
در دو گيتي بزرگوارش کن

در تو اين گردش چنين دايم
هم ز شوقيست، تا شدي قايم

در چه کاري که خود درنگت نيست؟
يا چه چيزي که هيچ رنگت نيست؟

ميکني در جهان اثر بيخواست
خواهش خود به کس نگويي راست

در نداري، که آيمت بر بام
سر نداري، که آيي اندر دام

در سر هر کرشمه شان کاري
هر نگه کردني و بازاري

هر کسي را که اين صفت ازليست
در کرامات پادشاه وليست

اين يقين درست کو را هست
تيغ و گرزي چه بايدش در دست؟

ز صفش نام بده چتر و علم
در کفش کام ديده تيغ و قلم

خسروي طاهر و وزيري پاک
هر دو در دين مبارز و چالاک

آن چو ماهست بر سپهر جلال
وين چو مهرست در جهان کمال

زهره در بزم آن کژ آهنگي
ماه با عزم اين کهن لنگي

سر اين با خداي و خلق درست
سير آن در رضاي خالق چيست

دو جهانند هر تني به هنر
بل دو جانند در تني مضمر

کف او را دو کون يکشبه خرج
در سر انگشت او دو گيتي درج

دل و دستش بداد داد جهان
در سر او نرفت باد جهان

سفره چرخ و نان شطرنجي
چيست تا در سماط او سنجي؟

کشور ظلم و جور غارت کرد
ملک او ازو روي در عمارت کرد

جفت خاک در تو طاق فلک
آستانت به از رواق فلک

از تو دين را نظام خواهد بود
در تو مهدي امام خواهد بود

به مسافر در اين سراي سرور
منبرت سدره را نموده ز دور

کرده هر شب ز گنبد نيلي
در هواي تو ماه قنديلي

زير اين قبه هاي خرگاهي
در عرق رفته گاو با ماهي

از شعاع تو در شب تيره
مسجد بصره را بصر خيره