منطق العشاق اوحدي مراغي

نظر در وي به چشم راست بايد
جمالش چشم کژبين را نشايد

در آن روزي که تابي بر جهان نور
مدار از اوحدي توفيق خود دور

جام جم اوحدي مراغي

نيستت جاي، در چه جايي تو؟
همه زان تو خود، کرايي تو؟

اسم را نار در زند نورت
چه طلسمي؟ که چشم بد دورت

ذات و اسم تو هر دو ناپيداست
عقل در جستن تو هم شيداست

نيست، گر نيک بنگري حالي
در جهان ذره اي ازو خالي

در صفات تو محو شد صفتم
گم شد اندر ره تو معرفتم

تا ببينم چو در نظر باشي
راه يابم چو راه بر باشي

سرم از راه شد، به راه آرش
دست من گير و در پناه آرش

دست حاجت کشيده، سر در پيش
آمدم بر درت من درويش

گر چراغي به راه ما داري
به در آييم ازين شب تاري

دير شد، ساغر ميم درده
که من امشب نميروم در ده

ميدوم در پي تو سرگشته
تا به پايان برم سر رشته

چون نهشتند در سرم مغزي
نغز داني تو کمتر از نغزي

از براي تو در تو دارم دست
چون تو باشي، هر آنچه بايد هست

با تو عقل ار چه بس دراز استد
از تو در نيم راه باز استد

صورتي را کزو نبود خبر
نقش ديوار دان و صورت در

سر اين نقش را چه داني تو؟
که ز نقاش در گماني تو

آنکه از اصطفا بر افلا کند
در ره مصطفي کم از خاکند

اوست در کاينات مردم و مرد
او خداوند دين و صاحب درد

وانکه در دست اوست ماه فلک
پايش آسان رود به راه فلک

در دمي شد نود هزار سخن
کشف برجان او ز عالم کن

اي به مهر تو آسمان در بند
ياد من کن، چو ميدهم سوگند

به شهادت که شد در اسلام
به صلوة و زکوة و حج و صيام

به وقار تو در نزول ملک
به شکوه تو بر عقول فلک