167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان فرخي سيستاني
همچو ميران و شهان با کمرو تاج و کلاه
پسر و دختر آن مير بود بنده و داه
اي بر همت تو چرخ برين در تک چاه
هم سبک روح به فضل وهم سبک روي به جاه
نگذرد سوي در خانه ما ماه به ماه
ور چه هستم به دل و مردي و احسان برناه
بدو زانو شود و خواجه مربع برگاه
هر ماه خسروي را با تيغ در قفايي
به چون به حضر ساخته از سرو سهي کوي
ني ني تو هنوز اين دل و اين زهره نداري
فربه بشوي از نعمت او گر چه نزاري
ترکي که کند طره او غاليه باري
چو روح در خور و همچون دو ديده اندر باي
چو باغ پر سرو از لعبتان چين و ختاي
شنيده اي که دل خلق هيچ بود به جاي
نگر تا نشود برتو دل شاد و بالي
فتاداز سر منظر به بن غاري و غالي
که ازشير نينديشد در بيشه غزالي
که تو در جستن کام دل من رنج بري
زراوچون به در خانه او بر گذري
چنان داني که هر کس را همي رو بوي بارآيد
هزار آواي مست اينک به شغل خويشتن در شد
نديمان را و خوبان را به نزد خويشتن خواند
ز مدح اندر نماندهر که از رادي سپه دارد
همه شغل تو با نيکان و سالاران دين بادا
به شکر اندر جهان مانده ست هر کس زير وام تو
به داد و عدل در گيتي چو نوشيروان سمر گردي
چوايوان مداين مر ترا ايوان جم سازد
تو گويي گل همي هر روز در مي رنگ بفزايد
بهشتي در ميان باشد بهاري بر کران باشد
ازين خوشي، ازين کشي، ازين در کار زيبايي
دل هر مهتري را سوي تو رايي همي بينم
نه در گيتي چو تو پيري و برنايي همي بينم
دلت را چون فراخ و پهن دريايي همي بينم
بخندد تيغ و از چشمش بوقت خنده خون ريزد
بقاي اين جهان اندر گرامي جان تو بودي
گر کسي گويد چنو باشد کسي نادان بود
از در تحقيق صرف تهمت و بهتان بود
همچو خر در خرد ماند چون گه برهان بود
نظاره کردم در ناغ و راغ و وادي و دشت
که ديده بر کنم ار ديده در رضاي تو نيست
که در آن دو زلف ناتافتگي به تاب ماند
چه فتاده ست که در من نتواني نگريد
چو ايوان مداين مر ترا ايوان و خم سازد
ديوان فروغي بسطامي
کاتش به جان فکندي مرغان خوش نوا را
ز چين طره او فتنه ها در چين شود پيدا
که ترسم رخنه ها در قصر حورالعين شود پيدا
که ترک ساده با جام مي رنگين شود پيدا
کبوتر مي طپد هر جا پر شاهين شود پيدا
که گر بر سنگ بسرايم از آن تحسين شود پيدا
که در ميان دل و ديده مسکن است تو را
چندين هزار سلسله در پا کنم تو را
فرداي محشر هر کسي گيرد گريبان تو را
سالار هر لشگر کنم برگشته مژگان تو را
کسي را بنده بايد شد که مي بندد ميانش را
صبر کردم در غمش چندان که امکان شد مرا
بردار از اين ميانه هم دير و هم حرم را
تا آن مه دو هفته بر بام زد علم را
آتش زدم ز حسرت هم دوده هم قلم را
الحق کسي نخورده ست زين خوب تر قسم را
اميد مهر دادي و کشتي به کين مرا
خاک در تو پاک نگشت از جبين مرا
مو به مو، ناحق به گيسويت قسم دادي مرا
کز همه ترکان آهو چشم، رم دادي مرا
کان خم ابروي واجب کرده اين تعظيم را
آن که در چشمش تفاوت نيست سنگ و سيم را
يا او نگذاشت در خاطر اميد و بيم را
که از اين خاک توان يافت سر و سامان را
لعل جان بخش تو از بوسه دهد تاوان را
که اينجا مور بر هم مي زند تخت سليمان را
نهد چون در کمان ابروي جانان تير مژگان را
کاش يک نظر ديدي، عشوه هاي شيرين را
بشکني رونق بازار مه و پروين را
برکني ريشه سرو و سمن و نسرين را
تو نهفته اي در لب خنده هاي شيرين را
تو گشوده اي بر رخ طره هاي پرچين را
چيده ام به هر دستي ميوه هاي سيمين را
فرو بندند نقاشان، در بت خانه چين را
که ساقي بر سر چشمم گذارد ساق سيمين را
که بهر بوسه يزدان آفريد آن لعل نوشين را
در آن مجلس که خواهند مدح سلطان ناصرالدين را
سيه چشمي که هر دم خون کند دلهاي مسکين را
در کف دايه داده ام کودک نورسيده را
بر لب من کجا نهد لعل شراب خواره را
تا بسوزانم ز غيرت شمع هر کاشانه را
شادمان مرغي که گويد ترک آب و دانه را
عقل طفلي است که دانا شده در مکتب ما
لرزه بر عرش فتاد از اثر يا رب ما
که فلک تيره شد از تيرگي کوکب ما
خم خانه مست مي شود از فيض تاک ما
خود پسنديدن او بنگر و خودرايي ما
آسوده دل آن است که در پرده غيب است
صبح دم قامت آن سيم تر از جا بر خاست
که مو به موي تو در علم غمزه استاد است
در کميني که تويي تير و کمان بيکار است
وان که در اين جستجو است از همه پوياتر است
زان که مست مي عشق از همه هشيارتر است
بيچاره اي که از همه کس بي زبان تر است
نازم صنمي را که هم اين جا و هم آنجاست
حال دل آن صعوه که در چنگل باز است