ديوان اوحدي مراغي

گفتم: اين اختيار نيست مرا
چون که در اختيار خود بودم

پر دويدم بهر دري زين پيش
بر من اين در چو بازگشت اکنون

درجهان مي مرا چنان سازد
که ندانم که در جهان هستم

در کف پاي آن يکي خاکم
بر سر کوي آن يکي پستم

تا به اکنون ز پند گويان بود
بند بر پاي و حلق در شستم

بعد از اين، چون به حکم گستاخي
در خرابات عشق بنشستم

منشين تشنه، اوحدي که ترا
پاي در آب و جاي بر لب جوست

قلم نيستي به من در کش
که گرفتارم و اسير امروز

چون در آميخت آب ما با شير
چون جدا مي کني ز شير امروز

اوحدي،جز حديث دوست مگوي
که جزو نيست در ضمير امروز

در دل آهنگ حجازست و زهي ياري بخت
گر يک آهنگ درين پرده شود راست مرا

سرم از دايره صبر برون خواهد شد
شايد ار بگسلم اين بند که در پاست مرا

از خيال حجر اسود و بوسيدن او
آب زمزم همه در عين سويداست مرا

دل من روشن از آنست که از روزن فکر
ريگ آن باديه در ديده بيناست مرا

عمر بگذشت، ز تقصير حذر بايد کرد
به در کعبه اسلام گذر بايد کرد

ناگزيرست در آن باديه از خشک لبي
تکيه بر گريه اين ديده تر بايد کرد

گرد ريگي که از آن زير قدمها ريزد
سرمه وارش همه در ديده سر بايد کرد

کافران جمله ز شوق سر زلف تو کمر
در ميان بسته و زنار بگردانيده

روز هجرت به لعاب دهنش خصم ترا
عنکبوتي ز در غار بگردانيده

آن عروسست کمالت که سر انگشتان
در قمر وصمت نقصان مبين آوردند

تا حديث تو نمود اهل معاني را روي
رخنه در قيمت درهاي ثمين آوردند

دلشان سخت و سيه چون حجراسود بود
مردم مکه، که در مهر تو کين آوردند

چون براق تو بديد آتش برق عظمت
گشت حيران و در آن آخر بي کاه بماند

آتشي در شجر اخضر هستي افتاد
چون شجر سوخته شده «اني اناالله » بماند

اوحدي را شب هجرت ز نظر نور ببرد
شمع رخسار تو در پيش نظر مي بايست