ديوان اوحدي مراغي

هر دم از خانه رخ بدر دارد
در پي عاشقي نظر دارد

هر زمان مست مست بر سر کوي
با کسي دست در کمر دارد

اوحدي تاکنون دري مي زد
چون خرابات ما دو در دارد

پرده بردار، تا ببيني خوش
دست با دوست کرده در آغوش

گر کسي مي شوي، به جز تو کسي
در جهان نيست، بشنو و مخروش

نيست رنگي در آبگينه و آب
باده شان رنگ مي دهد، درياب

جز تو کس در جهان نمي دانم
وز تو چيزي نهان نمي دانم

اوحدي باز در ميان آمد
کام او زين ميان نمي دانم

سايه نور پاش مي بينم
زانکه در جمله جاش مي بينم

روز و شب در بلاش مي سوزم
تا نگويي: بلاش مي بينم

صورت او چو روشن آينه ايست
که جهان در صفاش مي بينم

هر چه از کاينات گيرد رنگ
جمله در خاک پاش مي بينم

اوحدي در قفاي ماست، دگر
دو سه روز از قفاش مي بينم

ز آب و گل زاده اي، از آني گم
در بيابان جهل چون خر لنگ

از دل و جان برآي، تا برود
در دمي همت تو صد فرسنگ

نام و نقش خود از ميان برگير
تا ترا در کنار گيرد تنگ

داشت در پيش رويم آينه اي
تا بديدم درو به آساني

دو قدم بيش نيست راه، ولي
تو در اول قدم همي ماني

گر نه آن نور در تجلي بود
آن «اناالحق » که گفت و «سبحاني »؟

هر چه هستيست در تو موجودست
خويشتن را مگر نمي داني

بي قفا روي نيست در خارج
وندر آيينه ني قفا باشد

عيب ما نيست گر نمي بينيم
گوهري در ميان چندين خس

نيست در کارخانه جز يک کار
و آن تو داري، به غور کار برس

صورتي چند نقش مي بستم
گرچه هم در ديار خود بودم

به ديار کسان شدم ناگاه
گرچه هم در ديار خود بودم