ديوان اوحدي مراغي

راست نيايد سخنش در مکان
چونکه برونش ز مکان ديده ام

در چه زمين و چه زمانم؟ مپرس
چون نه زمين و نه زمان ديده ام

کانچه دل اندر طلبش مي شتافت
در پس اين پرده نهان بود، يافت

خاص شد از حرمت او اوحدي
رفت و ندا در حرم عام داد:

کانچه دل اندر طلبش مي شتافت
در پس اين پرده نهان بود، يافت

در سرم انداخت نشاط «بلي »
مي، که به من داد ز جام الست

گفته او آفت جان بود و تن
ليک چنان گفت که در دل نشست

ديده ز دور آن قد و بالا چو ديد
نعره در انداخت به بالا و پست :

کانچه دل اندر طلبش مي شتافت
در پس اين پرده نهان بود، يافت

عمر چو بادست همي در شباب
باده بمن ده، که ندارد درنگ

دست در آغوش من آورد عور
آنکه همي داشت ز من عار و ننگ

صبح چو از خواب درآمد سرم
دست خودم بود در آغوش تنگ

اوحدي اين راز چو دانست باز
در فلک انداخت غريو و غرنگ :

کانچه دل اندر طلبش مي شتافت
در پس اين پرده نهان بود، يافت

من نه به خود گفتم، از آنست عقل
بيخود و حيران شده در راز من

کي به چنان بال رسد، اوحدي
مرغ تو در غايت پرواز من

کانچه دل اندر طلبش مي شتافت
در پس اين پرده نهان بود، يافت

کانچه دل اندر طلبش مي شتافت
در پس اين پرده نهان بود، يافت

کانچه دل اندر طلبش مي شتافت
در پس اين پرده نهان بود، يافت

در همه باديه حييست بس
و آن دگر آثار طلال و دمن

اوحدي، اين تلخ نشستن ز چيست
شور به شيرين سخنان در فگن

کانچه دل اندر طلبش مي شتافت
در پس اين پرده نهان بود، يافت

آتش عشق او بخواهد سوخت
در جهان هر چه کهنه و نوييست

همه را ديده بر حديقه قدس
همه را روي در حظيره حي

گر در آن کوچه باريابي تو
کي از آن کوچه باز گردي، کي؟