ديوان اوحدي مراغي

اين جهان زان جهان نموداريست
در تو از هر دوشان نموداري

در وجودت نهفته گنجي هست
تو بر آن گنج خفته چون ماري

اي که بر آستانه در تست
روي هر سرکشي و جباري

چند پرسي که : احتياجي هست ؟
هست و در يوزه مي کنم آري

گر چه در کيسه عمل داريم
از بدي شق بکرده طوماري

به چه سنجد گناه صد چون ما؟
در ترازوي چون تو غفاري

گريان در آخر شب، چون ابر نوبهاري
بر خاک نازنيني کردم گذر به زاري

در آسمان معني، چون مهر، برفروزي
گر دست برد صورت يک ماه باز داري

نفسي که مي تواند با عرشيان نشستن
حيف آيدم که : او را در بند آز داري

نيکي کن، اي پسر تو، که نيکي به روزگار
سوي تو بازگردد، اگر در چه افگني

از بهر لقمه اي، که نهندت به کام در
ديدم که : زخم دارتر از قعر هاروني

اي اوحدي، کسي بجزو نيست در جهان
درويش باش، تا غم کارت خورد غني

راه دشوارست و منزل دور و دزدان در کمين گه
گوش کن: تا درنبازي مايه بازارگاني

سوختم در آتش فکرت روان خويش عمري
تا تو ميگويي که : شعرش همچو آبست از رواني

در دو عالم نيست مقصودي مرا، جز ديدن تو
شايد ار اميدواري را به اميدي رساني

جهان به دست تو دادند، تا ثواب کني
خطا ز سر بنهي، روي در صواب کني

بدانکه: نام شباني نيايد از تو درست
که گله را همه در عهده ذئاب کني

قراضهاي زر بيوگان مسکينست
قلادها که تو در گردن کلاب کني

فتوح ميطلبي؟ شعر اوحدي ميخوان
که اين غرض، که تو داري در آن ميان شنوي

تا به کنون پرده نشين بود يار
هيچ در آن پرده نمي داد بار

گفت: گر از پرده خود بگذري
زود در آن پرده دهندت گذار

در پس اين پرده شمار يکيست
گرچه شد اين پرده برون از شمار

در پس آن پرده چو ره يافتم
پرده برانداختم از روي کار

کانچه دل اندر طلبش مي شتافت
در پس اين پرده نهان بود، يافت

رخ ننمودست به من ذره اي
کش نه در آن ذره نشان ديده ام